Sinds de eeuwwisseling zijn er jaren voorbijgegaan en is er geen homowerk meer verschenen in de Braziliaanse cinema. De eerste die in dit decennium verscheen was de diepgewortelde "Madame Satã", geproduceerd in 2002 en geregisseerd door Ceará-regisseur Karim Ainouz. Maar hierna niets meer. We werden gedwongen genoegen te nemen met buitenlandse werken.
Zelfs landen als Israël produceerden talloze speelfilms met homoseksuele thema's. We kunnen 'Buble' van regisseur Eytan Fox uitlichten, dat de liefde tussen een Palestijnse en een Israëlische soldaat verbeeldt. In 2008 produceerde Israël meer dan tien homofilms. En Brazilië, dat als libertijns wordt beschouwd en zonder religieuze controle, niets.
Maar 2009 kan worden beschouwd als het jaar waarin de Braziliaanse cinema uit de kast kwam. Er waren maar liefst vijf speelfilmproducties die in Braziliaanse theaters speelden. Deze werken zorgden ervoor dat experts over het onderwerp debatteerden en dat de homoseksuele kwestie op posters in bioscooplobby's verscheen.
Het waren: "Festa da Menina Morta", door Matheus Natchergaele; "Van begin tot eind", door Aluizio Abranches; "Hoeveel liefde duurt", door Roberto Moreira; "Meu Amigo Claudia", door Dácio Pinheiro en "Elvis e Madona", door Marcelo Laffitte. Deze producties vertegenwoordigden niet alleen de seksuele diversiteit in de Braziliaanse zevende kunst, maar onthulden ook thematische diversiteit.
Incest. Twee films behandelden dit netelige thema: "Festa da Menina Morta", dat het verhaal portretteert van Santinho (Daniel Oliveira), een androgyne figuur geheiligd door de bevolking van het dorp waar de film wordt gespeeld en die een incestueuze relatie onderhoudt met zijn vader ( Jackson Antunes) door de plaats in te nemen van haar moeder (Cássia Kiss) die stierf. Matheus' film won twee belangrijke prijzen: beste fictiefilm van APCA (Associação Paulista de Critics and Arts) en beste film op het Rotterdamse festival, in Nederland.
Geen onderscheidingen, maar niet minder controversieel. De andere film over incest was "From Beginning to End", die het verhaal vertelt van de broers Thomas (Gabriel Kaufman) en Francisco (Lucas Cotrim) die een perfect liefdesverhaal beleven. Voordat de film werd uitgebracht, maakte de film furore en was hij populair op YouTube. Toen het bekend werd, waren de meningen echter verdeeld: sommigen zeiden dat er een gebrek aan conflict was, omdat in de film de personages incest ervaren zonder te worden ondervraagd, alsof het voor broers elke dag normaal was om als stel samen te leven. Aan de andere kant van de meningen zeiden ze dat het verhaal over liefde gaat en dat is alles. De regisseur ging op een raaklijn af: "Mijn film is post-taboe".
Stedelijkheid is het woord dat de andere drie films van de Braziliaanse homocinematografie kenmerkt. Het beknopte ‘Hoe lang duurt de liefde’ vertelt het verhaal van drie personages die, op welke manier dan ook, liefde proberen te ervaren in de gekke Pauliceia. Zijn aanpak wordt lyrisch. "My Friend Claudia" is geen fictiewerk, maar vertelt het prachtige verhaal van Claudia Wonder, een underground icoon van de homocultuur in de jaren '80 en '90.
"Elvis en Madonna" is waarschijnlijk de kleurrijkste van allemaal op de lijst. Kleine wereldtaal, travestie zoals het is, dat wil zeggen de homowereld die het dichtst bij de werkelijkheid staat. De vertolkingen van Igor Cotrim als travestiet Madona en Simone Spoladore als de lesbische Elvis zijn van onschatbare waarde. Deze film, met een Almodovariaanse uitstraling, zal mensen nog steeds iets geven om over te praten. Kan schrijven.
We kunnen zeggen dat het even duurde voordat de Braziliaanse cinema uit de kast kwam, maar toen besloten werd om uit de kast te komen, gebeurde dat zo mooi en met stijl. We kunnen echter niet nalaten de moeilijkheid op te merken die alle regisseurs van de beschreven werken ondervonden bij het maken van hun films. Sponsors en distributeurs die hun naam niet willen laten horen bij producties die de LHBT-cultuur als thema hebben.
De Braziliaanse zevende kunst heeft zich hals over kop in de regenboog geworpen, want in 2010 zullen er drie LHBT-producties zijn. In een daarvan zal Carolina Ferraz een travestiet spelen; Ana Paula Arósio zal lesbisch zijn in "How to Forget". We zullen nog steeds de goedkope productie hebben, gebaseerd op de geschriften van Bruna Surfistinha, die, ook al is ze niet helemaal homo, meer dan sympathiek, of queer, of bi, weet je...
