Het was zondag rond 22 uur, ik reed door de regio Largo do Arouche en zag een menigte. Ik stopte en besloot uit te zoeken wat er was gebeurd. Toen ik dichterbij kwam, besefte ik dat er ongeveer 500 jonge mensen waren, heel jong, tussen de 16 en 20 jaar oud. Ik was hier met een vriend van mijn werk, we waren nieuwsgierig naar alles, dus we hebben een aantal mensen tegengehouden die bijna een enquête deden.
We ontdekten dat de meesten van hen geen andere clubs kennen, alleen Freedom, die op zondagavond tot 22 uur open is. Ze zeiden dat velen de nachtclub binnengingen en vervolgens naar dit plein gingen, maar dat anderen de club niet binnengingen, maar direct op het plein bleven. Ze zeiden ook dat ze elkaar ontmoetten tijdens het maandagevenement in het winkelcentrum Tatuapé, maar dat de administratie van het winkelcentrum hen geleidelijk verwijdert en erin slaagt het aantal mensen geleidelijk terug te dringen.
Deze menigte komt daar elke zondag samen, en ik besefte dat het positief was. Er zijn veel minderjarigen, er zijn mensen die pure wijn drinken, maar er zijn er maar weinig, natuurlijk zijn er maricona's die misbruik maken van jonge mensen, er is van alles, maar ik denk dat de meerderheid zich goed gedraagt. Er is ook een politiebureau op slechts een paar meter afstand aanwezig met een militaire politiewagen die de hele situatie in de gaten houdt.
Dit is een zeer democratische wijk van de stad, steek gewoon de straat over en je bent op het "kleine strand", vier bars voor iets meer volwassen homo's, waarschijnlijk 40 tot 50, het was ook vol, mensen staan voor de deur bars, omdat tafels snel vol raken. En als je nog een paar blokken verder loopt, is daar ook de nieuwe bar voor beren (harige homo's), het is er zo druk dat er bijna geen auto's op straat kunnen passeren.
Wij realiseren ons dat deze jongeren al in een betere wereld zijn geboren, een wereld waar moeders beesha-vrouwen zijn of sympathisanten met homovrienden. Het lijkt erop dat acceptatie door het gezin voor hen niet langer het taboe is dat het in mijn tijd was, een onzekerheid die veel homo's ertoe bracht het huis te verlaten of met grote angst in de kast te leven.
Deze homo's worden natuurlijk geboren in een homofobe wereld, maar wel in een wereld waarin uitspraken als die van 'Bolsonaro' als onwetend en retrogressief worden gezien. Ik geloof dat als deze uitspraak in de jaren 80 of 90 zou plaatsvinden, deze door de samenleving met een zekere natuurlijkheid zou worden gezien; vandaag de dag beschouwt de overgrote meerderheid het als absurd.
Deze homo's zijn ook geboren met een veel kleinere angst voor hiv, ze zagen Cazuza niet op de cover van Veja met de titel "CAZUZA EEN AIDS-SLACHTOFFER DIE AGONS IN EEN OPENBAAR PLEIN" en ze denken dat deze ziekte gewoon diabetes is, en niet zoals diabetes, de fatale homopest die we in de jaren 80/90 zagen.
Ze hebben nog geen homokusjes op tv gezien, maar ze hebben wel veel homoseksuele personages in soapseries gezien. Ik was bang om zoals Vera Verão te zijn, zij was mijn enige referentie toen ik 10 jaar oud was. In de jaren 80 waren we nog controversieel over de kus tussen een zwarte vrouw en een blanke man, het was in de soapserie Corpo a Corpo dat actrice Zezé Mota het slachtoffer werd van vooroordelen op straat vanwege het kussen van acteur Marcos Paulo. Wie weet zal een van deze nieuwe homo's van het Largo do Arouche-plein in de toekomst een blogpost plaatsen waarin hij commentaar geeft op de eerste homokus en de vele die werden gecensureerd.
Mijn conclusie is dat niemand deze nieuwe generatie tegenhoudt; zij zullen de opleggingen die wij accepteren niet accepteren en de wereld werkelijk van vooroordelen bevrijden.
