"Het TIM-festival was geweldig." Dat was de beste definitie die ik over het festival hoorde. Ik heb de São Paulo-editie. Ik heb er zelfs aan gedacht om niet te gaan. Tijdelijke onzin. Toen ik daar was, zag ik dat ik absoluut niet tot 5 uur kon blijven, toen ik besloot te vertrekken net voordat The Killer zijn show had beëindigd.
De eerste show die ik zag was Hot Cheap. Een perfect begin. En weet je, zelfs het geluidsprobleem dat tien minuten duurde stond niet in de weg. Het einde met "Over and Over" was levendig. Dansen. Hij herinnerde zich goede tijden.
Toen kwam Bjork. Mooi! Allemaal oosters. Fans of niet, iedereen is het ergens over eens: Bjork is emotioneel, dramatisch, verdrietig, mooi, romantisch. Alles ongelooflijk perfect. Ik was blij, ik huilde. Ik herinnerde me oude momenten, ik dacht aan belangrijke mensen, eeuwige vrienden. Bjork ontroert ons als weinig anderen. Zing niet voor de oren, maar voor het hart.
De Arctic Monkeys waren oké. Ik vond het niet zo radicaal als andere attracties. Het was in de verste verte niet wat ik dacht dat het zou zijn. Er ontbrak iets. Misschien opwinding uit de klas. Toen besloot ik Juliette's show over te slaan. Ik heb ernaar gekeken zonder ernaar te kijken. Hij weet? Druk bezig met andere dingen...
Als laatste kwamen The Killers. En het rechtvaardigde de naam van de band. Vol met histoires als "Somebody vertelde me" en "Mr. Brightside" wilde de band Anhembi breken. Iedereen zong samen. Eigenlijk net als een koor. Het doet me een beetje denken aan Once in a Lifetime. Ik ging blij naar bed, ook al was het maandag na 6 uur….
