Vanaf de eerste regel moet gezegd worden: de film “Bruna Surfistinha” is beter dan mensen beweren. Maar het spijt me voor de fans van Deborah Secco, die het personage speelt dat de film zijn naam geeft, de beste prestatie is niet van haar. Maar daar zullen we het later over hebben.
“Bruna Surfistinha”, geregisseerd door Marcus Baldini, ging in première op een zeer interessant moment: dichtbij 8 maart, de datum die vrouwen gebruiken om genderrechten en vrijheid op te eisen; en vlak bij de release van ‘Bruna…’ werd de nieuwe biercampagne ‘Devassa’ uitgezonden, die opnieuw voor controverse zorgde door de ‘devassa’-kant te onthullen van zanger Sandy, die tot dan (en nog steeds) door velen wordt beschouwd als een “poliana”, dat wil zeggen een heilige.
Deze drie feiten hebben de kwestie van het vrouwelijk geslacht in het epicentrum van hun theoretische en objectieve doelstellingen gemeen. Maar op de een of andere manier praat iedereen over hetzelfde: de bevrijding van vrouwen om hun eigen volk te zijn en niet te reageren op masculiene culturele ordes… Of niet? Versterken Bruna Surfistinha en de ‘Devassa’-campagne wat feministen de ‘commodificatie van het lichaam’ noemen?
Laten we het personage Bruna Surfistinha analyseren: in de film leren we dat ze in de wereld van de prostitutie terechtkwam vanwege een voortdurend misverstand met haar familie. Ze voelde zich niet op haar plaats in haar huis. Hij gaf de voorkeur aan de straat en verkocht zijn lichaam. Hij ging in het huis van de pooier Larissa (Drica Moraes) wonen. Hij dringt zichzelf op en ontdekt een wereld van mogelijkheden en ervaringen die nog komen gaan, heel anders dan het middenklasseleven dat hij met zijn ouders leidde.
Ze zeggen dat de film prostitutie verheerlijkt. De waarheid is dat Bruna/Raquel het leuk vond wat ze deed. De verheerlijking zit in de huid van het personage. Hij voelt macht, vooral als hij cocaïne gaat gebruiken. Ze ontdekt dat ze de wereld kan domineren en van zichzelf een winstgevend product kan maken, wat haar de financiële onafhankelijkheid zal geven waar ze van droomt... Of het haar lukt of niet, zul je ontdekken door de film te bekijken.
Daarom kunnen we in het bijzonder in het verhaal van Bruna Surfistinha zeggen dat de commodificatie van het lichaam bewust is. Het is niet te vergelijken met de meeste verhalen over personages in de prostitutie. Verder heeft Bruna Surfistinha's optreden wel een vleugje seksuele vrijheid: ik doe met mijn lichaam wat ik wil. Of je het nu leuk vindt of niet. Uiteindelijk vermengt Bruna de commodificatie van het lichaam met seksuele vrijheid.
De benadeelde Drica Moraes
Als je de film bekijkt en je vervolgens richt op kritiek op het werk, valt het onrecht van critici met betrekking tot het karakter en de prestaties van Drica Moraes, die een fundamentele rol speelt in het verhaal en het leven van Bruna Surfistinha, op.
Larissa, de pooier gespeeld door Drica, is degene die de jonge vrouw de eerste kans op een baan geeft en ziet met haar ervaring in de branche al snel een groot winstpotentieel in Bruna. Larissa werkt als een soort moeder. Gedurende de hele film geeft hij advies aan de meisjes en probeert hij koste wat het kost hen weg te houden van de drugs.
Los van haar moederrol is de toon die Drica Moraes op de scène zet indrukwekkend. Dit versterkt alleen maar de geweldige actrice die Brazilië heeft en die zojuist de strijd tegen leukemie heeft gewonnen. De beste vertolking van de film is van Drica en niet van Deborah, die ergens tussen pijnlijk en goedbedoeld zit.
Ten slotte bewijst de speelfilm ‘Bruna Surfistinha’ dat de Braziliaanse cinema in staat is popcornfilms te maken zonder toevlucht te hoeven nemen tot grove slapstick. ‘Bruna…’ is een dichte, reflecterende film, maar wel één die erin slaagt een dialoog aan te gaan met het grote publiek. Een ander hoogtepunt is de soundtrack, die varieert van Yeah Yeah Yeahs tot Radiohead, en past uitstekend in de continuïteit van de film. Het is de moeite waard om naar de bioscoop te gaan.
