– Ik weet niet waarom liefde niet in mijn leven voorkomt!
Dat horen deed meer pijn dan een stomp in de maag.
– Ben ik niet in jouw leven gebeurd, zo-en-zo? – Ik reageerde op een ex-vriendin, met wie ik al een tijdje niet meer had gesproken en die nu had besloten mij om sentimenteel advies te vragen.
– Ah, ik wilde van cinema houden!
Mijn ego verloor zijn zintuigen door de klap van die woorden. Zeker, voor haar was onze liefde niets meer dan een liefde voor, hooguit, een illegale dvd.
– Fulana, de hele tijd dat we samen waren, hield ik van je met alle kracht van mijn moleculen. Mijn dagen stonden in het teken van het vinden van manieren om jou gelukkig te maken. Ik respecteerde, verlangde, bewonderde en steunde je in elke seconde van onze relatie en zelfs nadat we uit elkaar gingen, bleef ik nog lang van je houden. Als dit geen filmliefde is, weet ik het niet meer.
Maar precies op dit moment besefte ik dat ik een filmliefde had, maar zij niet.
“Ado, aado, ieder op zijn eigen plein”, zegt het funksong “Dança do Quadrado”. Wij zijn in de eerste plaats individuen. We hebben onze standpunten, onze ervaringen, onze morele en psychologische bagage, en hoewel we liefhebben en diep betrokken zijn bij een relatie, zijn we nog steeds afzonderlijke entiteiten.
Als we ons verhouden, blijven we binnen ons vierkant en onze liefde, op het kruispunt van beide.
Iedereen heeft een specifieke visie op deze liefde, gebaseerd op verschillende factoren zoals volwassenheid, trauma's, ervaringen en verwachtingen. Iedereen observeert dezelfde liefde, maar vanuit hun eigen perspectief.
- Je hebt geen tijd voor mij! – Zegt de momenteel werkloze partner tegen haar vriendin die overspoeld wordt met werk. Op basis van haar eigen beschikbaarheid is zij van mening dat de ander geen aandacht aan haar besteedt.
– Je verstikt me! – Repliceert de ander, die, omdat ze geen druk meer kan verdragen, zich uiteindelijk onder druk gezet voelt door haar partner.
Het zijn twee totaal verschillende visies op dezelfde relatie. Degene die werkloos is, heeft alle tijd van de wereld om zich aan de relatie te wijden, terwijl de ander zich verdeeld voelt over verschillende taken en het vervelend vindt om te beseffen dat haar partner niet beseft dat de liefde niet is opgehouden te bestaan of is afgenomen omdat ze op dat moment van leven kon ze zich niet volledig aan een ander wijden.
Zonder het te beseffen, trekken ze weg. De ene omdat ze zich afgewezen voelt en de andere omdat ze zich onder druk gezet voelt.
Beetje bij beetje wordt de kruising van hun “vierkanten” verwaterd en wanneer ze zich realiseren dat hun werelden elkaar niet langer kruisen.
Het feit dat we onafhankelijk zijn, weerhoudt ons er echter niet van om ons vierkant te verlaten, de lijn te overschrijden die onze levens scheidt en de relatie te observeren vanuit het perspectief van de ander.
Als de partner die zich afgewezen voelt de relatie vanuit het perspectief van de ander had bekeken, zou ze hebben gezien dat haar behoefte op dat moment uitging naar geduld en begrip. Als de drukke partner de relatie vanuit het standpunt van de ander had bekeken, zou ze hebben gezien dat dit voldoende was om de zekerheid over te brengen dat de liefde niet zou worden aangetast door de tijdelijke afstand tussen hen.
Door zelf in de ‘vierkanten’ te blijven, lieten ze toe dat de liefde haar elasticiteit en fixatievermogen verloor en ‘de vierkanten losmaakte’ die onder haar greep vastzaten.
Alles in het leven is een kwestie van standpunt. Dus waarom probeer je niet iets vanuit verschillende hoeken te bekijken? Vooral als dit kleine gebaar een relatie kan redden.
* Nina Lopes probeert nog steeds haar eigen ego nieuw leven in te blazen en wacht op iemand met wie ze zo'n liefde in de bioscoop kan ervaren. Voor beide.
