Er is geen andere manier om mezelf voor te stellen dan om iets uit te leggen over mijn ideeën die zich de afgelopen jaren hebben ontwikkeld, mijn betrokkenheid bij genderstudies en de impact die het kennen van de ervaringen van veel mensen die ik de afgelopen jaren heb ontmoet, heeft gehad op mijn leven. manier van denken, kijken en nadenken over de wereld.
Ik werd uitgenodigd om een ‘trans’-column op deze site te schrijven. Ik moest een ruimte als deze weigeren, en hier is de uitleg…
Categorieën beperken ons. Ze zijn er om ons te ‘diagnostiseren’, om eruit te halen wat individueel en dus menselijk in ons is. We kunnen kwesties en perspectieven definiëren, maar geen mensen. Wij zijn complex. Eenvoud bestaat alleen als een mechanisme om het denken te organiseren om de werkelijkheid te begrijpen, maar in de praktijk is de wet van de entropie van toepassing. (Het lot is chaos).
Het meest obscene kan worden waargenomen in identiteitsgroepen. De oorsprong van het identitarisme zou aan het begin van de eeuw liggen, vanuit het perspectief van de klassenstrijd als één enkel perspectief tot in de jaren zestig en zeventig, toen andere perspectieven het begaven, waaronder vooral de burgerrechtenbewegingen en de tweede golf van feminisme. Politieke actie begon plaats te vinden op basis van de uitwisseling van gemeenschappelijke ervaringen en uit deze ervaringen komt de politieke identiteit van elke categorie naar voren. Het duidelijkste voorbeeld van vandaag de dag wordt gegeven door de GLBT-beweging (of LGBT, of GLBTT, of GLBTTT, of GLBTI, of GLBTIQ, …).
Er zijn twee belangrijke punten van kritiek die moeten worden geanalyseerd met betrekking tot het politieke identiteitsmodel. Joan W. Scott problematiseert de ervaring door aan te tonen dat “hoewel het politieke identiteitsmodel erop wijst dat zwarte Amerikanen een gemeenschappelijke ervaring hebben, dit niet noodzakelijkerwijs het geval is. In feite kunnen twee zwarte Amerikanen verschillende ervaringen hebben, zelfs als ze van hetzelfde geslacht, dezelfde seksuele geaardheid en dezelfde sociale klasse zijn.” Elke individuele ervaring is uniek en kan niet dienen als basis voor theorie, interpretatie van de geschiedenis of politiek.1
Een ander probleem komt voort uit de grenzen die door de identiteitspolitiek worden opgelegd. Waar we de grens ook trekken, er zal altijd iemand in het midden zitten.2 Als een vrouw wordt gedefinieerd op basis van haar genitale morfologie bij de geboorte, wat is dan de plaats van transseksuele vrouwen? En als ik de mensheid tussen mannen en vrouwen verdeel, wat is dan de plaats van mensen die zichzelf noch als het een, noch als het ander zien?
Wij zijn niet slechts een letter, slechts een identiteit, slechts een geslacht. Wij zijn veel meer dan dat. Mijn constitutie als persoon kan niet worden gedefinieerd op basis van één, twee, drie of vier termen. Omdat er een geschiedenis van is, met verleden en heden, er is een lichaam, er is mijn levende herinnering aan ervaringen, gevoelens die mij uniek maken.
Dus ik eindig deze tekst met Michelle O Brien:
“Ik merk dat ik terughoudend ben om te zeggen: ‘Ik ben een man’ of ‘Ik ben een vrouw’, of ‘Ik was een man’ of ‘Ik was een vrouw’ of ‘Ik werd dit of dat’; net zoals ik terughoudend ben om te zeggen “Ik ben intersekse”, of “Ik ben transgender”, of “Ik ben intergender”, of “Ik ben homo”, of “Ik ben lesbisch”, of “ Ik ben geen homo” – omdat dat niet definieert wie ik ben. Het zijn manieren om mezelf te categoriseren, zodat anderen macht over mij kunnen krijgen. Deze macht is zo groot dat alle krachten van de staat en de geneeskunde betrokken zijn bij het afdwingen van dergelijke naleving.”3
1Joan W. Scott van Clancy Ratliff, Identiteitspolitiek: genealogie, problemen, legitimiteit http://culturecat.net/node/257
2Emi Koyama en Clancy Ratliff, idem.
3Michelle O Brien, Hoe je een term definieert zonder de persoon te definiëren.
Afbeelding: Andy Doro, “Leeds Electronics, Williamsburg”, Wikimedia onder de licentie Creative Commons Attribution 2.0 Algemeen
