Aanstaande zondag, 29/06, viert journalist en filmmaker Lufe Steffen in São Paulo de lancering van zijn eerste boek, "Tragam os Cavalos Dançantes", over de geschiedenis van Grind Night, een zondagsproject van de club A Lôca.
Het boek is het resultaat van een samenwerking tussen de auteur en de Dynamite Cultural Association en bevat getuigenissen, verslagen en interviews van persoonlijkheden die de geschiedenis maken en hebben geschreven van de partij die deze maand haar tiende verjaardag viert. De lancering van de publicatie maakt deel uit van de jubileumfestiviteiten van het project.
In een exclusief interview met Een kap, Lufe vertelt wat hem motiveerde om te schrijven en geeft een kijkje achter de schermen bij de voorbereiding van het werk. "Bring..." bevat ook een fotonotitieboekje dat in het midden van de 212 pagina's van het boek is geplaatst.
Wat motiveerde je om over GRIND te schrijven?
Het was omdat ik een boek las over de punkbeweging, "Kill Me Please", en ik vond dat de wereld van het boek leek op de wereld van Grind, die ik destijds veel bezocht. Bovendien heb ik Grind altijd een andere avond gevonden, met een magische, literaire, filmische uitstraling. De aanwezigen zagen eruit als fictieve personages, veel scènes en situaties waren anthologisch. Ik vond het de moeite waard om dit universum te vereeuwigen.
Wat is het verschil tussen GRIND en andere avonden in de A Lôca club?
In Grind is er altijd een grote spontaniteit geweest, denk ik. In tegenstelling tot de voorspelbaarheid van andere homo- of lesbische avonden. In het geval van andere avonden in Lôca was de sfeer in Grind lichter, poppier en minder druk. De andere avonden hadden altijd een zware, donkere sfeer, met een beetje een “goot”-energie. Bij Grind leek alles zonniger, tienerachtiger, speelser en grappiger.
Hoe beoordeelt u het belang van het project?
Het belang was dat toen het naar voren kwam, er geen opties waren voor het homoseksuele publiek dat iets anders wilde. De enige opties voor de homoseksuele man 's nachts waren het oude 'geruchten'-schema: muziek slepen of met haar bonzen, gogo-jongens, grote gezichten en een look samenstellen, zich klaarmaken, om er 's nachts niet als een bedelaar uit te zien. De meisjes hadden alleen MPB-bars of karaokebars, of moeilijkere plekken, zoals vrachtwagenbars. Niets tegen deze plekken, ik hou er ook van, maar je had geen andere keus. Grind kwam uit met rock, gothic, hardrock, heavy, punk, enz. Het was een opening, iets revolutionairs. Gedrag en houding ook, op Grind zijn mensen authentieker geworden, zonder dat ze een vals beeld hoeven te creëren – al zijn er uiteraard ook mensen op Grind die een type creëren, ja. Maar de meerderheid kon zich vrijer uiten. Naast dat ze een hele generatie tieners hebben gestimuleerd die van rock hielden en ontdekten dat ze homo waren, was het voor hen ook gemakkelijker om uit de kast te komen op Grind. Tot op de dag van vandaag denk ik dat Grind nog steeds het uiterlijk heeft van een ‘portaal’ voor homoseksuele tieners.
Staat er een verhaal in het boek dat u met ons kunt delen?
Nee! Lol... Lees het boek... Wat ik kan zeggen is dat er historische dingen zijn, zoals de promotor Nenê die vertelt hoe ze het huis huurden waar Lôca actief is, hoe het begin was, de eerste zondagavonden vóór Grind... getuigenissen van mensen die er waren de eerste Grind... en natuurlijk een hoofdstuk gewijd aan het bezoek van Marta Suplicy om een bijeenkomst te houden in Grind, toen ze kandidaat was voor het burgemeesterschap van de SP, in 2000. Ze won de verkiezingen, en interessant genoeg is ze dit jaar kandidaat opnieuw!
Waarom heet het boek ‘Bring the Dancing Horses’?
Want zo heet een nummer van de groep Echo and the Bunnymen ("Bring On the Dancing Horses"), een band die altijd veel op Grind gespeeld werd. Ik denk dat de tekst van het nummer, evenals de titel, veel symboliseren wat er in Grind gebeurt en de hele sfeer van moderniteit en het overwinnen van vooroordelen. Er is een fragment waarin hij zegt: "laat de nieuwe Messias maar komen".
In het publiciteitsbericht wordt filmmaker David Lynch genoemd. Wat is het verband tussen het universum van de regisseur en dat van A Lôca en meer specifiek GRIND?
David Lynch is een sterke referentie voor veel mensen die naar Grind gaan. Velen verklaren zichzelf fans van zijn films, zoals "Blue Velvet" en "The Lost Highway", maar vooral "City of Dreams". Hij is een filmmaker die bijvoorbeeld seksualiteit altijd op een dubbelzinnige en bizarre manier in beeld heeft gebracht – een manier van omgaan met het thema die ook in Grind voorkomt. De sfeer van Lynch’ films – over het algemeen duister, sinister, surrealistisch, symbolistisch en fantastisch – is vergelijkbaar met het klimaat dat we in Grind ervaren: een chaotische plek, waar mensen het ene zeggen en dan het andere doen, waar emotionele relaties zelf vloeien van pure romantiek naar desillusie en de zoektocht naar onmiddellijke bevrediging.
Sommige oude bezoekers van het project bekritiseren het format dat het vandaag de dag heeft, vanwege het misbruik van popsongs en de hoge prijs. Hoe zie jij, die dit verhaal schetste, dit?
Ik denk dat ze gelijk hebben. Sterker nog, het geluid werd pop en eclectisch, tegenwoordig hoor je daar nog maar weinig echte rock. En de prijs is in de loop der jaren uiteraard flink gestegen. Maar wat ik denk is dit: het revolutionaire en dus underground aspect dat het project had, is echt gaaf. Maar je kunt niet eisen dat de makers van het feest helden worden en zichzelf blijven opofferen om de nacht te laten gebeuren. Het is natuurlijk, met succes, dit soort gevolgen: de popularisering van het project, prijsstijging, kortom – het wordt iets populistischer, om zoveel mogelijk mensen tevreden te stellen. Het kan niet anders zijn. De oorspronkelijke bezoekers moeten dus begrijpen dat alles een cyclus is, een fase, en dat daar op een dag een einde aan komt. Niets blijft de rest van het leven hetzelfde. Het leven is cyclisch. Mijn advies is dus: als je ergens van geniet, van een feestje, van iemand, maak dan optimaal gebruik van deze fase. Omdat er een einde aan zal komen, zoals aan alles.
Wat kost het boek en waar is het te koop?
Het boek kost R$30, wat een zeer betaalbare prijs is – en aangezien het een onafhankelijke publicatie is, zonder uitgever, kunnen we het niet voor minder verkopen. Het kan worden gekocht bij de lancering, bij Lôca op 29 juni, of voor heel Brazilië via e-mail dragomolivro@yahoo.com.br
