‘Boys Don’t Cry’ heeft het geluk dat veel andere producties met thema’s over seksualiteit niet hebben: ruimte winnen in de media, strijden om de belangrijkste prijzen in de filmindustrie en critici, zoals de Oscar en de Golden Globe, en nog steeds een succeskassa en critici zijn. Opwindend, intens en louterend tot het uiterste: Boys Don't Cry werd in 1999 op meesterlijke wijze geregisseerd door Kimberly Peirce.
De film is een reis door de wereld van Teena Brandon, een jonge vrouw die haar droom nastreeft om Brandon Teena te zijn en een leven te leiden zonder te lijden onder de vooroordelen die voortkomen uit haar persoonlijke toestand. Tijdens deze reis maakt Brandon nieuwe vrienden, wordt hij verliefd op Lana en volgt hij een kronkelig pad, waardoor de kijker de intense tragedie observeert die zijn leven zal worden. Het script is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Teena Brandon. Brandon is altijd betrokken bij problemen: overvallen, graffiti en vechtpartijen. Aanvankelijk toont de film ons zijn leven met zijn neef. De neef is de door Brandon veroorzaakte verwarring beu en vraagt haar om dat leven te beëindigen, haar fysieke toestand als vrouw te accepteren, of voor eens en voor altijd te veranderen wat ze nodig heeft, een bezoek aan psychiaters te brengen en deze impasse voor eens en voor altijd op te lossen.
Op een avond gaat Brandon naar een bar, ontmoet Tom, een tagger, en gaat op weg naar Lana om te verschijnen. Via een close-up laat de regisseur ons de eerste blikken zien die Brandon en Lana uitwisselen. Naast het idee van framing weet de regisseur het meeste uit de briljante vertolkingen van haar cast te halen. Chloe Sevginy is geweldig als Lana, net als Peter Sarsgaard als de psychotische John.
Zodra de relatie met John en zijn vrienden tot stand is gebracht, moet Brandon zijn mannelijkheid tonen, ruimte maken in de klas en zichzelf opdringen: hij doet mee aan een skiwedstrijd op autobumpers, hij moet controle tonen over het gaspedaal van de auto wanneer ontsnappen uit een politieauto op de weg en dergelijke.
Lana, de zus van de impulsieve John, waarschijnlijk geïrriteerd door meer van hetzelfde in haar leven, maakt ruimte voor haar relatie met Brandon en beweert dat in die stad het enige interessante wat je kunt doen is skiën op bumpers of jagen op vleermuizen. Er is ook zijn moeder die de hele dag drinkt en de ongewenste baan. Haar seksualiteit is een van de gespreksonderwerpen in deze film, aangezien ze in een seksscène tussen haar en Brandon beseft dat de "jongen" borsten heeft. Toch zet hij de seks met dezelfde interesse voort, waarbij zijn orgasme wordt vastgelegd via een uitstekende plongeé, bereikt door de scherpzinnige leiding van Kimberly Pierce achter de camera's.
Qua techniek is Boys Don't Cry schitterend uitgelicht, met de juiste kleuren en lichten voor elke scène, het heeft een bedwelmende soundtrack, die de kijker mee laat reizen met de personages op deze reis van zoeken naar een minder gewoon leven. het maken van de goed geplaatste dramatische curve van het meest betraande en intense script. De productie is zo zorgvuldig en subtiel dat Brandon in een bepaalde scène, wanneer hij in de auto van John zit, op afstand de auto vastlegt die over de weg rijdt, terwijl slechts één van de achterlichten werkt, een simplistische maar veelzeggende metafoor om aan te geven dat de Dingen vanaf dat moment van betrokkenheid altijd problematisch, half afgemaakt en onopgelost zouden blijven.
Het script houdt zich niet alleen aan de tranentrekkende trivialiteit: het waardeert alle subtiliteiten met betrekking tot de routine van Brandon Teena, het ongemak van haar menstruatie en de noodzaak om haar fysieke toestand als vrouw voor iedereen te verbergen, door middel van gebaren en fysieke aspecten, zoals borsten, stem en andere eigenaardigheden.
De thema's die nodig zijn voor een dichte discussie over identiteit, seksualiteit en samenleving zijn aanwezig in de film: Brandon Teena wordt "verkracht", vernederd op het politiebureau bij het melden van de feiten, hij lijdt onder ieders vooroordelen als hij zijn ware identiteit ontdekt, een zogenaamde " besmettelijke ziekte ". Boys Don't Cry is prachtig vanwege de fijngevoeligheid waarmee het onderwerp wordt aangeroerd. Het laat de kijker huilen en veel medelijden voelen met de hoofdrolspelers, die gewoon willen liefhebben en een plek willen vinden in deze wereld vol vooroordelen en onwetendheid. De film duurt 114 minuten en laat de kijker nadenken en huilen bij het verhaal van een jonge mens die op zoek was naar liefde en een plek die hij zijn thuis kon noemen.
"Jongens huilen niet" – Waardering 10 – Beschikbaar op dvd.
*Leonardo Campos schrijft in deze ruimte tweewekelijks over bioscoop- en dvd-releases. Hij is onderzoeker in film, literatuur en cultuur aan de Federale Universiteit van Bahia (UFBA) en hoogleraar literatuur.
