DROEVIG SPROOKJE
Met nieuwe technieken eist de Boa Noite Cinderela-zwendel nog steeds veel slachtoffers op homofeesten
Lang, knap, sterk en sensueel. Het profiel van de man met de donkere huidskleur die mij benaderde op een afterparty in São Paulo maakt zeker deel uit van het stereotype dat door veel homomannen wordt geïdealiseerd. We bleven. Maar zijn daaropvolgende gedrag – zoals het gepraat over geld, de nieuwsgierigheid om me van de grond te krijgen en de merkbare gekke handen in mijn zakken – maakte me een beetje achterdochtig.
Even later bevestiging. Door de kus – dat klopt, de kus – schonk hij het drankje dat hij me altijd aanbood in mijn mond en deed alsof hij dronk. Ik kuste en slikte, me bewust van wat er zou komen (of niet). Binnen enkele minuten werd ik overvallen door een diepe slaap, ik kon nauwelijks bewegen. Hij blies op zijn beurt kalm in mijn ogen en elke keer dat ik ze probeerde te openen, sloot hij ze met zijn vingers. Ik probeerde te ontwijken, maar de prins met de donkere huidskleur veranderde in een wolf: hij trok me scherp en droeg me bijna naar een donkere kamer.
Ik stond op het punt een nachtmerrie te ervaren die een sprookje werd genoemd en werd gered door een travestietvriend.
Behoeftige Assepoester
In de drukte van de nacht is de zoektocht naar verschillende mensen en bedrijven constant. Hier verschijnt een oplichterij die bekend staat om het verleiden en dopinggebruik van het slachtoffer vóór de overval (gepotentieerd effect van het mengen van stoffen zoals ketamine, dormonid en flunitrazepam met alcoholische dranken). Op LGBT-avond is het uitgangspunt nog erger. “Homo’s zijn immers de grootste slachtoffers van Welterusten Assepoester”, zegt schrijfster Maria Tereza Moreira, auteur van het gelijknamige boek, uitgegeven door Zit.
Zonder aan de onvermijdelijke analogieën te ontsnappen, vergelijkt de auteur het verhaal van de Assepoester-kat met de realiteit van haar geïnterviewden. "Assepoester is behoeftig, eenzaam, kan slecht overweg met haar familie, maar haar droom komt uit als ze een prins ontmoet. In de verhalen die ik vertel, is iedereen op de een of andere manier behoeftig." Geval van publicist Edmilson, 28, die na verraad en familieconflicten in 2010 naar een bar in het centrum van São Paulo ging en de man van zijn leven ontmoette. "Behalve dat hij heel goed gekleed was, zei hij dat hij niet uit de industrie kwam, dat hij op zoek was naar iets serieus en dat het zelfs werkgelegenheid zou opleveren." Tijdens het gesprek viel hij flauw. Hij werd pas de volgende dag wakker, in een nabijgelegen motel, zonder kleren, mobiele telefoon of portemonnee. "Ik was in lompen", vergelijkt hij.
Van whisky tot de stoep
De meeste slachtoffers kunnen zich niet herinneren hoe de klap werd uitgevoerd. Niet eerder, laat staan tijdens, als gevolg van de dopingmiddelen die in drankjes worden aangebracht (ze zitten nu ook in kauwgom en zelfs in fruit), en worden pas uren of dagen later wakker.
Op 39-jarige leeftijd kreeg advocaat Guilherme Vasconcellos een black-out. Hij arriveerde bij een homo-nachtclub in São Paulo en vroeg, wachtend op een vriend, de barman om een whisky. "Ik werd wakker op de stoep, schoon, geen ring, geen portemonnee, geen mobiele telefoon, niets." Guilherme kan niet eens zeggen of hij door iemand is benaderd. "Er moet al een drankje aan de drank zijn toegevoegd, of degene die ernaast stond heeft dat gedaan. Het directe geheugen is aangetast", beweert hij, die de situatie vernederend vindt. "Ik stel me voor dat ik voor iedereen wordt gedragen."
Publicist Rodrigo M, die de diploma-uitreiking van een vriend bijwoonde in Volta Redonda, Zuid-Zone van Rio de Janeiro, herinnert zich alleen de formaliteiten van de ceremonie en een dansvloer met elektronische muziek. "Ik werd wakker aan de oevers van de rivier de Paraíba do Sul, ver van alle zaken of woningen, en droeg alleen maar een pantalon. Ik voelde me bang, verdwaald op een plek die ik niet kende." De vriend van de jongeman, die zich zorgen om hem maakte, ontdekte van de beveiliging dat hij in de auto van een andere gast was gestapt. Voor Rodrigo is dit nooit gebeurd.
Schaamte
Naarmate er nieuwe oplichtingspraktijken opduiken, zijn de slachtoffers bang om deze te melden. De redenen zijn meerdere. Sommigen herinneren zich niet meer wat er is gebeurd, anderen uit angst, schaamte en schaamte. "Schaamte is een van de meest aanwezige gevoelens bij slachtoffers, het moeilijkste litteken om te genezen. Het kost tijd en vaak psychotherapie voordat het slachtoffer herstelt", verklaart Maria Tereza. Dit is de reden waarom er geen gegevens of openbaar beleid zijn gericht op het voorkomen van oplichting.
Guilherme, Edmilson en Rodrigo probeerden aangifte te doen bij de politie, maar zij beweren te zijn mishandeld door politieagenten. "Ik ging naar het politiebureau, maar werd behandeld als een 'dronken flikker die zijn geduld verloor' en dat was het", zegt de publicist.
Guilherme stelt dat dit het soort situatie is waarin het slachtoffer moet bewijzen dat hij niet schuldig is. "Ze weigerden aangifte te doen, omdat er geen getuige was, en de mensen in de nachtclub wilden er niet bij betrokken raken. Het is hun woord tegen de wereld om hen heen."
Voorkom jezelf
Er is geen leeftijdsgroep, dag of plaats. Iedereen loopt het risico in de handen van oplichters te vallen. De grootste tip is die van de oudste moraal uit de geschiedenis: accepteer niets van vreemden. "Dan moet je voorzichtig zijn met de kat, je gekke handen en natuurlijk niet meteen iemand mee naar huis nemen. Ook raad ik je aan om niet alleen op pad te gaan naar plekken waar niemand je kent en waar ze je ook niet kennen." weet wanneer je boos bent", zegt de inmiddels voorzichtige Edmilson.
Gelukkig einde?
Het misdrijf kan juridisch op verschillende manieren worden geclassificeerd, van ontvoering tot gekwalificeerde overval, en zelfs poging tot overval, maar gezien de moeilijkheden waarmee slachtoffers op politiebureaus te maken krijgen, is de meest normale vorm van louter een overval, die volgens artikel 157 van het Wetboek van Strafrecht , kan de oplichter een gevangenisstraf van vier tot tien jaar opleggen.
Ondertussen ligt de donkerhuidige wolf aan het begin van het rapport nog steeds mooi en los op de hellingen van São Paulo...
*Artikel oorspronkelijk gepubliceerd in nummer 45 van het tijdschrift A Capa – april 2011.
