WAARSCHUWING: DEZE TEKST BEVAT SPOILERS. Als u door wilt gaan, is dit op eigen risico!
Ik heb zaterdagmiddag "Contracurrent" gekeken na dat vervelende bericht in de vroege ochtenduren vanwege mijn andere vakantie. Ik verliet de bioscoop met het gevoel alsof ik zojuist de meest gevoelige film van mijn leven had gezien.
Ik wilde de grappige woordspeling maken door te zeggen dat "Undercurrent" een Peruaanse film is, want het is tenslotte echt een Peruaanse speelfilm. En als de cinematografie in dit land net zo goed is als deze film, kan ik maar één ding zeggen: we moeten er aandacht aan besteden.
Ik ga proberen hier wat over de film te praten zonder de verrassing te verklappen en zonder het spel meteen weg te geven, maar ik ga door. De synopsis die ze daar hebben uitgebracht, doet het verhaal niet veel recht. ‘Countercurrent’ vertelt het verhaal van visser Miguel en zijn dubbele liefdesleven.
Mariela, met wie hij getrouwd is, verwacht zijn kind. En verborgen voor de lokale bewoners leeft Miguel een verzengende romance met de fotograaf en kunstenaar Santiago, die het dorp al sinds zijn jeugd bezoekt.
De film begint met de dood van Miguels neef en het begrafenisritueel van die gemeenschap. De bewoners daar geloven dat als het lichaam niet op de juiste manier wordt aangeboden en in zee wordt gegooid, de ziel van de overledene niet zal rusten.
De rituele scène is belangrijk omdat deze de toon van de film zet en het homopaar ruimte geeft voor de dramatiek van het verhaal. Zonder het je te willen vertellen, maar het al te vertellen, zeg ik dat Santiago lang voor halverwege de film sterft. Verdronken. Het wordt tegen de stroom in gevoerd.
Zijn verontruste ziel blijft hier. En alleen Miguel kan het zien. En merkwaardig genoeg beleeft het koppel in dit deel van het verhaal – in een vrolijke metafoor over de dood van de angst – hun romance intenser en mooier. Hoogtepunt vanwege de fotografie en de plasticiteit van de scènes gedurende de hele film, maar ook en vooral daarna.
De machodruk om aan de verwachtingen van anderen te voldoen is steeds meer aanwezig en constant in het leven van Miguel, die een zoon en een gezin heeft. Hoe dit probleem te overwinnen en op te lossen? En hoe kun je afscheid nemen van een liefde die al is verdwenen zonder het geluk dat je voelt op te geven, juist omdat het gemakkelijk is?
Het in het script voorgestelde drama – meesterlijk geschreven en geregisseerd door Javier Fuentes-Léon – behandelt precies deze vragen. De personages zijn uiterst menselijk in hun relaties en gevoelens en de praktische oplossing die als oplossing wordt voorgesteld is verrassend en doet ons ondanks alle spijt de kamer vol hoop verlaten.
Riptide is zeker de moeite waard om te kijken. En dat.
