Toen het nieuws dat de gemeenteraadsleden van São Paulo de heteroseksuele Pride Day goedkeurden, geschreven door raadslid Carlos Apolinário (foto), controverse en schaamte begon uit te lokken bij een groot deel van de kiezers in São Paulo, was ik benieuwd naar de rechtvaardigingen voor een dergelijk initiatief. Al snel wist ik de goedgekeurde tekst op Google te vinden. Wat kunnen we daar immers niet vinden?
Wat ik lees is echter niet de moeite waard om hier te reproduceren. Het is oppervlakkiger dan enig goedbedoelend persoon kan verdragen. Ik denk dat er daar een enorm verlies aan kansen was. Als een dergelijk project werd voorgesteld, in plaats van de motivatie van de wet om de vooroordelen tegen niet-heteroseksuelen te versterken, waarom probeerden ze dan niet heteroseksuelen te redden van hun eigen onderdrukking? Ze moeten bespreken dat de dingen zoals ze zijn, voor niemand goed zijn, zelfs niet voor hen.
Waarom rechtvaardigen we de dag van de heterotrots niet door verplichte heteroseksualiteit (die ons allemaal aangaat) te beschouwen als een beperkende manier om seksualiteit te ervaren? Het probeert tenslotte lichamen en genoegens te verminderen door ons te laten geloven in de misvatting van het bestaan van een seksuele praktijk en een ervaring van verlangen waaraan we niet kunnen ontsnappen, natuurlijk. En, erger nog, zij die geloven in de leugen dat onze seksuele ervaring als bestemming en functie verbonden is met de biologie van ons lichaam, dat wil zeggen met mogelijke hormonale en seksuele reacties die we niet kunnen veranderen.
Straight Pride Day zou de dag moeten zijn om aan de kaak te stellen hoe tegenstrijdig het is om kinderen op te voeden (ja, dit begint al heel vroeg) om ‘ze allemaal te pakken’ als het een jongen is en als het een meisje is ‘niemand te pakken’. Waarom verwerpen we dit onrecht niet dat zo veel mensen treft, waarbij we een geïdealiseerd mannelijkheid overwaarderen ten koste van een ondergeschikt vrouwelijk wezen?
Het feit dat heteroseksuelen in Brazilië het recht hebben gekregen om te scheiden, dat heteroseksuelen (vooral vrouwen) vallen onder wetten die huiselijk geweld strafbaar stellen en dat er veilige en wijdverbreide mogelijkheden zijn om zwangerschap te voorkomen, zouden niet voldoende redenen zijn om een dag te hebben voor hen" om nieuwe, nog meer bevrijdende prestaties te vieren en te zoeken?
Al deze verworvenheden zijn belangrijk omdat ze ons doen inzien dat het gezin en het huwelijk voor veel mensen niet de plaatsen zijn van de grootste bescherming en acceptatie. Maar er is nog een lange weg te gaan. Daarom pleit ik er opnieuw voor dat er in 2012 een dag gewijd moet zijn aan heteroseksuelen, ook al sterven zij niet in hetzelfde tempo als niet-heteroseksuelen omdat zij een seksualiteits- en genderervaring hebben die anders is dan wat sociaal verwacht wordt.
Om de oorspronkelijke logica van het heteropridedagproject om te keren, vraag ik: welke datum kunnen we wijden aan heteroseksuelen? Welke dag op onze kalender kan worden geïdentificeerd als een symbool van de strijd van hetero's, onder andere om meer mensen te vinden die zich inzetten voor zaken die niet alleen de hunne zijn, maar we leren dat zij de enigen zijn die verantwoordelijk zijn, zoals de lovenswaardige strijd voor de decriminalisering van abortus en voor een minder monogame moraal?
Bestaat er misschien op Vader- of Moederdag tenslotte een groter onrecht dan wanneer een vrouw op haar jeugd leert dat ze alleen voldaan zal zijn als ze zwanger wordt en bevalt? Is het niet pijnlijk dat mannen alleen als ongevaarlijk tegenover kinderen mogen worden gezien als ze papa's aseksuele uiterlijk dragen? De slogan zou kunnen zijn: "Iedereen tegen romantische liefde!"
En wat dacht je van 25 december? Omdat het een christelijk feest is, zouden we naar andere dimensies van de heilige familie kunnen kijken die bijna altijd verborgen zijn: Maria was absoluut jonger dan Jozef, hij kreeg een zoon die niet de zijne was, zij waren bij de dieren omdat ze veel stigma’s droegen – mensen die als ongewenst en ellendig worden beschouwd.
Een andere suggestieve datum zouden de dagen van Momo's feestvreugde kunnen zijn. Want als er een zekere seksuele ‘vrijheid’ bestaat voor hetero’s, dan vindt deze ‘vrijheid’ (nog steeds vrij conservatief) plaats op carnavalsdagen. Het lijkt erop dat deze dagen voor hen te verwachten zijn, omdat sommige conventies en normen op het gebied van gender en seksualiteit flexibeler kunnen worden gemaakt, zoals vrouwen die hun lichaam meer blootgeven en mannen die zich als vrouwen kleden. Het is echter de moeite waard eraan te denken dat deze flexibiliteit in wezen de regels versterkt die het hele jaar door worden opgelegd: dat vrouwen zichzelf niet mogen blootgeven en dat mannen niet vrouwelijk mogen zijn.
Ah, maar ik denk dat er geen echte trotsparades zouden moeten bestaan. Ik geloof dat de heterostrijd zichtbaar zou kunnen worden in huizen, in bedden, keukens en badkamers. Het zou een ideale dag zijn om de familie bij elkaar te brengen en dingen te zeggen die ongezegd blijven. Dingen voorstellen die niet goed worden gewaardeerd, de logica omkeren en verwarring creëren.
Maar als we echt samen door de straten en lanen moeten lopen, laat het dan uit schaamte zijn! Het belangrijke in stand houden van de schaamte die gezien wordt als iemand die zichzelf geen respect geeft, de transformerende vernedering van het aannemen dat men niet in het traditionele gezin gelooft, dat men zich niet bezighoudt met liefhebben om zich voort te planten en de belangrijke rol die men daarin speelt. de vernedering als je aanneemt dat je een heteroseksualiteit leeft die sociaal niet wordt verwacht.
Ook homo's konden deze wandeling maken. Er zijn veel dingen die homo's moeten leren van de schaamte van anderen. Wie weet zullen ze misschien minder trots zijn op het respect dat voortkomt uit het zich aanpassen aan heterocentrische regels? Daarom kan Hereto Pride Day belangrijk zijn, om een golf van moralisme tegen te gaan die verder gaat dan heteroseksualiteit zelf. Lang leve de dag van heteroseksuele trots (schaamte)!
*Tiago Duque is socioloog en heeft ervaring als onderwijzer op verschillende gebieden, van lerarenopleiding tot straatsociaal onderwijs. Milita no Identidade – Strijd voor seksuele diversiteit Groep. Hij denkt en handelt graag mee met degenen die iets nieuws willen doen, op zoek naar een andere mogelijke wereld.
