Gisteren, zondag, besloten mijn vriend en ik na de lunch naar een park te gaan dat we niet kenden. Het park is relatief klein, misschien zoiets als Trianon Park, gelegen aan de Avenida Paulista, maar gestructureerder dan dit park. Onder de aanwezigen waren breiende dames (letterlijk), een paar zondagsporters die door het park renden en kinderen, veel kinderen... Samen met hen waren hun ouders, koppels variërend in leeftijd van 20 tot 40 jaar oud.
Na een wandeling door het park en niet veel te zien, werkte wat een waterval moest zijn – de hoofdattractie van het park – immers niet meer. Wij besloten daar weg te gaan. Op de route die ons naar de auto zou brengen trok een tafereel mijn aandacht: de auto stopte en een kind, misschien wel 3 jaar oud, sprong eruit, de moeder stond al naast de passagiersdeur en binnen zat nog een ouder kind schreeuwde tegen de baby die over het trottoir liep. De moeder zei toen zachtjes tegen haar man (en misschien ook tegen de vader van de kinderen) dat ze snel uit de auto moest stappen: "Word dik!!! Het wordt wazig..." waarop hij, nog vriendelijker, antwoordde: "Je zit in haast je, laat het gaan..."
Terwijl ik deze "gelukkige familie" achterliet en al heel dichtbij waar onze auto was, keken mijn vriend en ik naar de lucht en bedankten bijna in koor de gave van het homo zijn. Als homoseksuelen hoeven we immers niet te voldoen aan bepaalde regels die door een heteronormatieve samenleving worden opgelegd.
Sinds ik een kritischer perspectief op de menselijke seksualiteit kreeg, heeft homoseksualiteit voor mij altijd revolutionair, grensoverschrijdend of uitdagend geleken. In ieder geval meer dan heteroseksualiteit. Niet voor niets zei de Fransman Guy Hocquengheim in 1993: "...mijn kontgat is revolutionair". Het probleem zit niet in de anus zelf, maar in wat ermee wordt gedaan. Door gepenetreerd te worden, door passief te handelen in een seksuele relatie, doorbreken homoseksuelen een sterk en al lang bestaand cultureel patroon. Vandaar misschien het feit dat sommigen homoseksualiteit zien als een bedreiging voor het gezin, goede gewoonten, moraal en zelfs religiositeit. Het probleem is dat een man, wanneer hij wordt binnengedrongen, niet langer voldoet aan een morele code die al eeuwenlang wordt opgelegd, hij "ophoudt" een man te zijn en een "vrouw" wordt, volgens uiteraard het conservatieve denken.
Ik vind het echter merkwaardig (en ik geloof niet dat het een vergissing is), vooral omdat iedereen het volste recht heeft om zijn leven te leiden op de manier die hij of zij het beste gelooft. Ik kan echter niet anders dan opmerken hoe, zelfs in de homoseksueel getto, heteroseksuele normen hebben invloed op ons.
Een voorbeeld van waar ik het over heb, gebeurt in nachtclubshows in heel Brazilië... Over het algemeen worden nasynchronisatieshows uitgevoerd door transformatoren, dragqueens, travestieten en transgenders die de vrouwelijke rol op zich nemen. Tot nu toe geen problemen... Feit is dat dit vrouwelijke personage zich op het podium altijd heteroseksueel gedraagt. Ik zeg karakter, verwijzend naar het beeld dat we op het podium zien, zonder aandacht te besteden aan de genderidentiteit of seksuele rol die de respectievelijke acteurs in hun echte leven spelen. Omdat transformatoren, dragqueens, travestieten en transseksuelen bepaalde manieren hebben om zichzelf te interpreteren, die allemaal zeer respect verdienen.
De vraag is: waarom vormt een dragqueens bijvoorbeeld altijd een romantische partner met een ‘man’ op het podium en nooit met een andere dragqueen, of travestiet, waarmee hij de seksuele diversiteit aantoont die onze eigen homoseksuele toestand met zich meebrengt??? Er is altijd een vrouwelijk en een mannelijk archetype op het toneel….
De vraag die ik mezelf stel is of we werkelijk zo vrij zijn van deze opgelegde culturele norm als we denken en zeggen te zijn. Een andere vraag die ik mezelf stel is: waarom raken gogo boys elkaar bijvoorbeeld nauwelijks aan als ze op het podium staan? Is het geen homohuis??? Zou het kunnen dat wanneer ze elkaar aanraken, ze niet zullen stoppen met het bevolken van de homoseksuele verbeelding dat dit een "echte man" is die op de een of andere manier kan worden overwonnen door een homoseksueel???
Hoe dan ook... Het zijn dit soort vragen die me doen denken aan de wijze woorden van een van de grootste actrices van dit land, toen ze zei: "Op het podium zijn er geen mannen of vrouwen. Er is talent." Ik ben het qua geslacht, aantal en graad eens met Fernanda Montenegro.
De boodschap wordt gegeven...
Kus, kus, kus... ik ging...
