Als we alleen een rapport zouden maken over de Braziliaanse homorechten die in 2009 zijn bereikt, zouden we deze pagina blanco moeten laten. Omdat homo's, lesbiennes, travestieten, transseksuelen en biseksuelen nog steeds geen burgerlijke verbintenissen of huwelijken kunnen aangaan, ze geen bloed kunnen doneren, ze niet gezamenlijk kunnen adopteren, kortom LHBT's kunnen nog steeds niets anders doen dan belasting betalen en vertrouwen op jurisprudentie van gevoelige rechters over de ontwikkelingen op het gebied van homorechten over de hele wereld.
PLC 122, dat tot doel heeft homofobie in Brazilië strafbaar te stellen, voltooit de verwerking van drie jaar. Zojuist gewonnen nieuwe tekst en volgend jaar zou er over gestemd moeten worden in de Federale Kamer van Afgevaardigden. Opgemerkt moet worden dat de groep religieuze parlementariërs er alles aan zal doen om de rekening te laten zinken. Om nog maar te zwijgen van het feit dat de groep die zich verzet tegen homorechten de hulp krijgt van een ongeorganiseerd en verdeeld LHBT-activisme.
Het wetsvoorstel dat voorziet in burgerlijke verbintenissen tussen mensen van hetzelfde geslacht, tegen die tijd federaal plaatsvervanger Marta Suplicy (PT-SP), staat op het punt vijftien jaar in de la te liggen. Zelfs met een nieuwe tekst van plaatsvervangend Genoino (PT-SP) vordert het project niet en blijft het alleen bij goede bedoelingen en uitspraken zoals die van Voorzitter Lula bij de lancering van het nieuwe mensenrechtenplan.
Marta Suplicy zelf was nadrukkelijk toen ze zich meldde interview naar de website Een kap dat “Brazilië al een pionier was op het gebied van homokwesties en vandaag de dag een van de meest achterlijke is”. En terwijl het land achteruit gaat, zijn onze broeders Uruguay, Argentinië, Paraguay en meer recentelijk de Mexico, garanderen al homo-burgerlijke vakbonden. Uruguay onderscheidt zich vandaag door de volledige rechten van de LGBT-gemeenschap te garanderen.
Terwijl in Zuid-Amerika, met uitzondering van Brazilië, de homoproblematiek zich ontwikkelt, ervaren de Verenigde Staten een impasse in het licht van de starheid van de regering-Obama. Zodra hij aan de macht kwam, werd hij hartelijk ontvangen door de Amerikaanse homogemeenschap en presenteerde hij een plan gericht op homokwesties, waarbij hij twee zaken benadrukte: het einde van het “Don't ask, don't tell”-beleid, dat homoseksuelen verbiedt om te dienen in de Forces Armadas, en de intrekking van de ‘Wet op de verdediging van het huwelijk’, die bepaalt dat deze verbintenis alleen mogelijk is tussen een man en een vrouw
R. Twee beloften die nog steeds niet zijn nagekomen.
In tegenstelling tot de Braziliaanse homobeweging besloten LHBT-activisten in de Verenigde Staten een boodschap uit te zenden in het licht van de traagheid van de Democratische regering bij de aanpak van homokwesties en organiseerden ze een Nationale Mars naar de deur van het Witte Huis om te waarschuwen dat ze niet langer zullen wachten. en dat mogen ze zelfs romper met de regering-Obama. Het homoblad ‘Advocate’ publiceerde zelfs een speciaal rapport met als kop ‘Nee?’ (Niets?, in het Portugees) in pure ironie met de presidentiële campagne van Barack Obama, die zichzelf verkocht als hoop voor het Noord-Amerikaanse volk.
Maar niet alles is duisternis. 2009 werd gekenmerkt door talrijke landen die burgerlijke unies voor homo's hebben goedgekeurd, zoals Portugal en Mexico-Stad. Chili, een land dat in de jaren negentig uit de dictatuur is voortgekomen en seksistischer is dan Brazilië, voert een stevig debat over het huwelijk, zie de laatste Presidents campagne waar alle kandidaten, progressief en conservatief, de kwestie publiekelijk bespraken.
De goedkeuring van burgerlijke vakbonden staat voor de deur in Argentinië en er zal begin 2010 over worden gestemd. Het is de moeite waard eraan te denken dat deze al de steun heeft van Christina en Néstor Kirchner. En wie had dat gedacht, zelfs de generaal en president van Venezuela, Hugo Chavez, bepaald wees tegen homofobie. In dezelfde geest gevolgd Hilary Clinton. Ten slotte keurden Albanië en Zweden ook het homohuwelijk goed.
Laten we tot slot terugkeren naar Brazilië. 2009 was het eerste jaar na de Eerste Nationale LGBT-conferentie. Tijdens de bijeenkomst werden meer dan vijfhonderd voorstellen ingetrokken met als doel de behoeften van deze bevolking naar de federale regering te sturen. Later werd het Nationale LGBT-beleidsplan gelanceerd, dat door sommige historische leiders van de homobeweging als "niet-afdwingbaar" werd beschouwd. Concreet hadden we de lancering van de Nationale Coördinatie van het LHBT-overheidsbeleid, die in handen was van Mitchelle Meira zal het orgaan zijn voor de uitvoering van een deel van het beleid dat op de Nationale Conferentie is ingetrokken.
Met de verkiezingen volgend jaar mag 2010 vrolijker zijn in de politieke wereld!
