De film XXY gaat vandaag in première in Brazilië. De film werd een artikel in de tiende editie van het tijdschrift A Capa. Lees hieronder.
Kwestie van keuzes…
Liefde, passie, hermafroditisme en seksualiteit zijn de thema's van de Argentijnse film XXY, die in februari in Brazilië in première gaat
Begin december publiceerde schrijver Santiago Nazarian een bericht op zijn blog en bewerkte hij, als een soort parodie op zichzelf, het korte verhaal “Terça-feira Gorda” van Caio Fernando Abreu. In de originele versie smelten twee bezwete mannen hun lichaam samen en versmelten ze tot één tijdens een kus tijdens een carnavalsdans.
Voor de jonge schrijver uit São Paulo is het resultaat van het vermengen van literatuur met zijn verlangen min of meer als volgt: “Zijn blik van censuur, van sarcasme – misschien tederheid? – het droogde het homeotherme zweet dat ik zelf niet kon… Hij was een hagedis, koud en glad. Mooi. Ik vroeg me af of het echt een jongen was, of het echt een meisje was. Toen hij het zei, was ik er nog steeds niet zeker van. Minder zeker van alles. Graag gedaan. Bedankt. Het maakte niet uit wat hij was, wat ik was, zolang ik hem maar in zijn armen kon zijn. Hij, in mijn armen. Niets meer."
Vergeet nu Caio Fernando Abreu, Santiago Nazarian, bezwete mannen en al de rest. XXY heeft alleen te maken met de zin “Ik vroeg me af of het echt een jongen was, of het echt een meisje was”. Ik lieg. De irrelevantie van seks in het door Nazarian beschreven concept van verlangen maakt ook deel uit van de film. Het zit zo: Alex of Alex. Niet bepaald een meisje. Maar hij maakt zich zorgen over het nemen van medicijnen om te voorkomen dat zijn baard groeit. Dit betekent echter niet dat het ook een jongen is.
Alex is wat je een hermafrodiet zou kunnen noemen. De letters XXY, waaraan de film zijn naam ontleent, worden ook gebruikt om het Klinefelter-syndroom te definiëren. Het gaat over biologielessen en chromosomen. Vrouwen zijn XX, mannen zijn XY. Wanneer een jongen met dit syndroom geboren wordt, betekent dit dat hij een extra gen van zijn moeder heeft geërfd. Met andere woorden, ze zijn XXY.
Het goed geregisseerde verhaal van de Argentijnse regisseur Lucia Puenzo speelt zich af op een strand in Uruguay. Plaats waar de ouders van Alex naartoe verhuisden om te ontsnappen aan “een bepaald soort mensen uit Buenos Aires”. Deze mensen probeerden hen ervan te overtuigen een geslachtsaanpassende operatie bij het kind uit te voeren. Het is verstandig dat ze deze zaak in de handen van hun zoon lieten.
De plot van de film draait om het dilemma van Alex om te moeten beslissen welk van de twee geslachten hij wil adopteren. Als de moeilijkheid bij het maken van een dergelijke keuze nog niet genoeg is, is dit niet het meest geschikte moment. De moeder van Alex, gespeeld door actrice Valeria Bertuccelli, besluit een dokter mee te nemen naar hun huis, vergezeld van zijn vrouw en zoon. Specialist in plastische reconstructies, de dokter is geïnteresseerd in het opereren van de tiener.
Alex begint geïnteresseerd te raken in Alvaro, de zoon van de dokter, en de interesse in de zaak is meer dan wederzijds. Jonge mensen raken erbij betrokken en creëren een sterke band van genegenheid en liefde die veel meer naar buiten wordt gebracht door blikken en gebrek aan woorden. Er zijn situaties waarin stilte alles zegt. In XXY is het zo.
Veel meer dan een film over een genetische afwijking is XXY een boeiend en emotioneel liefdesverhaal over de keuzes en ontdekkingen van de adolescentie. Alex kan ieder van ons zijn. Of beter gezegd, hij is net als wij allemaal, vol twijfels en ontdekkingen, vooral op het gebied van seksualiteit. Naarmate de tijd verstrijkt, ontdekken we dat ze allemaal niet relevant zijn. Tiener dingen.
De film die al in Brazilië te zien was tijdens het Rio de Janeiro Film Festival, op het 31e São Paulo International Film Festival en zijn première beleefde tijdens het MixBrasil festival, betreedt in februari eindelijk het alternatieve bioscoopcircuit.
