Ik ben altijd een beetje retro geweest... Om de een of andere reden, die tot dan toe onbekend was voor mijn bewuste geest, identificeerde ik me altijd met mensen of dingen die niet noodzakelijkerwijs van mijn generatie waren. Feit is dat de flikker al vintage was, mijn liefste, en ik wist het niet eens... Wil je me blij maken, dat is makkelijk, geef me gewoon een cd of dvd van Disco Music en ik maak hem af uit!
Maar afgezien van muziek en kleding werden de jaren vijftig, zestig en zeventig gekenmerkt door barbaarse revoluties in de gewoonten van de westerse samenleving. De franje was zo sterk, mijn liefste, dat de echo's van deze periode tot op de dag van vandaag te horen zijn... Lady Gaga zou nooit zo'n monster zijn en zou het publiek in vuur en vlam zetten als de bh-verbranding niet had plaatsgevonden. in 50, uit protest tegen de Miss America. Beyoncé zou misschien geen succesvolle zwarte vrouw zijn als Rosa Parks niet weigerde op te staan van haar stoel in de bus om een blanke man te verleiden en om deze reden in 60 werd gearresteerd. Het is onwaarschijnlijk dat Amy Winehouse dat zou zijn geweest. op het podium geplaatst als de hippies dat niet veel eerder hadden gedaan, waarbij het motto "seks, drugs en rock&roll" tot zijn uiterste consequenties werd doorgevoerd...
OK! Er was een nostalgisch moment in de rij. En dat?
Het is niet dat. Want helaas heb ik die tijd niet overleefd. Maar ik heb het geluk om samen te leven met talloze mensen die te maken kregen met de militaire dictatuur, hypocrisie, moraliteit en goede gewoonten, om zichzelf in een nieuwe wereld te lanceren, zonder vooroordelen, zonder oorlog, zonder pijn... Een wereld waar mensen zich die vreugde en vreugde voorstelden Vrijheid zou de macht overnemen. Utopia? Ja, maar het waren transformatieve en intense momenten die je in onze tijd nog steeds kunt zien.
Tegenwoordig leef ik echter verstoord. Onze wereld lijkt zo apathisch, zo betekenisloos... Zo misplaatst! Als oorlog ooit met liefde werd uitgevochten, is het vandaag de dag liefde die met geweld wordt uitgevochten. We leven in een tijd waarin onverdraagzaamheid, vooroordelen en geweld de boventoon voeren.
Gelukkig is er nog steeds een tegenbeweging. Klein maar besmettelijk. Een actie van mensen die de wereld willen en kunnen veranderen: die van henzelf en die van anderen. En dat is precies hoe verandering plaatsvindt...
Ik zeg dit allemaal vanwege een campagne genaamd #eusougay, die loopt op Twitter en Facebook. Het is ongelooflijk hoe de computer, die mensen schijnbaar op afstand houdt, een krachtig hulpmiddel is gebleken om mensen met dezelfde doeleinden bij elkaar te brengen. En dit – #eusougay – gecreëerd door journaliste Carol Almeida, is weer een van deze internetbewegingen die een trend is geworden (kinkhoest was een jargonterm uit de jaren ’80).
Adriele Camacho de Almeida, 16 jaar oud, die op de 6e dood werd aangetroffen in Itarumã, Goiás. Een 36-jarige man, Cláudio Roberto de Assis, en zijn twee zonen, een van 17 jaar en de ander van 13 jaar oud. aangehouden als vermoedelijke daders van het misdrijf. De reden? Pure homofobie! Volgens getuigen had het meisje een relatie met de dochter van de boer en werd de relatie niet geaccepteerd. De politie doet nog onderzoek naar het misdrijf.
Carol twijfelde echter niet. Verontwaardigd over de misdaad lanceerde ze de campagne op internet. Daarin nodigt de journalist iedereen (homo of niet) uit om op de foto te gaan met een poster, een blad, een post-it of wat dan ook handig is met de volgende zin: #eusougay, net zoals dat op Twitter gebeurt. Foto's moeten naar e-mail worden verzonden projecteusougay@gmail.com. De foto's worden gebruikt in een videomontage onder redactie van Daniel Ribeiro, regisseur van de korte film Eu Não Quero Voltar Sozinho.
Het websiteadres van het project is: http://projetoeusougay.wordpress.com.
Ik heb mijn gezicht al gemaakt, het met de hand geschreven en verzonden… Omdat GEEN homofobie!
De boodschap is gegeven... Kus, kus, kus... Ik ging!
