Tussen de dozen, tassen, stapels boeken werd Muriel bang wakker, ze wist niet waar ze was. Hij draaide zich om op zijn buik, sloot zijn ogen en probeerde weer in slaap te vallen, hij dacht dat hij droomde. Maar het waarschuwingsbericht op haar mobiele telefoon deed haar echt wakker worden en zich herinneren dat ze in haar nieuwe huis was.
Hij keek naar de fles wijn naast het bed, de twee glazen, glimlachte... In het bericht een herinnering: “Je bent je ring vergeten op de galerij! Waar zit jij in je hoofd?” Het was zijn vriend Jorge.
En waar het om ging was de ring, een ring die ze per se wilde dragen, maar die geen enkele betekenis meer had. Ze was nergens meer aan verbonden.
Hij zat op het bed en keek hoe het zonlicht naar binnen wilde komen. Hij merkte hoe perfect alles in die kamer was: de ramen, met glas-in-loodramen en niet alleen maar ruiten, die ontwerpen van rode lelies vormden en de details die in het rustieke hout van de deur waren uitgehouwen, de kleur van de muur, de geschudde kroonluchter...
Hij voelde zijn hoofd zwaar worden, het effect van de wijn. Hij voelde een rilling over zijn rug lopen, het effect van de herinneringen aan de ochtend. Ik had behoefte aan een goede kop koffie en een warme douche.
De badkamer had ook glas-in-loodramen, met hetzelfde ontwerp, maar deze bevonden zich op een deur die naar de tuin leidde. Een boogdeur, een balkon en de tuin…
Muriel zat op de rand van de badkuip, draaide de kraan open en terwijl ze haar koffie dronk, staarde ze naar het vallende water. Hij begon zich de avond ervoor te herinneren...
Het was de avond van zijn tentoonstelling, een verzameling schilderijen die hij schilderde toen hij in Australië woonde en die hij, toen hij naar Brazilië verhuisde, besloot te verkopen.
De nacht was enigszins smakeloos, ze voelde niets bijzonders, zelfs niet het verlangen om gezellig om te gaan met de mensen die er alleen voor haar waren. Zijn leven was lauw en smakeloos. Ik dronk wijn en merkte mensen op, hun kleding, de banaliteiten die gezegd werden, het uiterlijk...
Jorge was degene die voor alles zorgde, van de ene plaats naar de andere rende en uitbundig met de gasten praatte. Mollig, extravert, met een unieke lach en ongewone gevoeligheid, hij was haar beschermengel en besefte dat het niet goed ging met haar vriend. Hij kwam langs en bracht nog een glas wijn mee, in een poging de situatie onder controle te krijgen, en hij was het die een ongewone gast tussen de anderen opmerkte.
Ze stond stil en keek naar het schilderij dat Muriel het mooist vond. Muriel ontwaakte onmiddellijk uit haar roes en besefte dat de aanwezigheid van dat meisje daar indruiste tegen de hele situatie, tegen het effect van de schilderijen met luide tekeningen, sterke lijnen en pijlen. Haar aanwezigheid was zacht, haar contouren waren glad, een sculptuur waardig.
Ze was daar, ze wendde haar ogen niet van het schilderij af en Muriel op haar beurt wendde haar ogen niet van haar af. Een perfect profiel, haar delicate gezicht, de haarlokken die aan haar bruine wollen hoed wilden ontsnappen... Ze droeg een poncho die een tint lichter was dan de hoed, met gouden details, maar toch kon je haar lichaam zien... De jeans, de laag uitgesneden blouse…
Toen Muriel naar haar toe wilde lopen, zette ze haar hoed op en draaide zich om. Het haar omlijstte toen haar gezicht en viel over haar schouders, licht haar.
Het meisje liep toen langzaam naar haar toe, met een bekende glimlach, alsof ze haar herkende. Hij bleef voor haar staan, zijn lippen gingen uiteen, op het punt iets te zeggen, maar zijn ogen dwaalden over Muriels gezicht en kwamen ook in haar ogen terecht. Een vertrouwde uitstraling, iets dat smaakt naar opluchting, naar comfort.
– Beatriz… Mijn naam is Beatriz… Maak jij ook sculpturen?
Op dat moment liet Muriel haar armen langs haar lichaam vallen en de ring die ze droeg viel op de grond. Beatriz bukte zich om het op te rapen en gaf het niet terug, zoals verwacht. Ze plaatste het op het aanrecht, naast het wijnglas.
Muriel maakte sculpturen, ja, maar een tijdje beschilderde ze alleen canvas. Ik had geen inspiratie om te beeldhouwen.
Hij voelde de woorden zonder commando uit zijn mond komen en nodigde Beatriz uit om model te staan voor zijn volgende beeldhouwwerk.
Beatriz voelde zichzelf blozen en boog haar hoofd...
– Ik heb er nooit aan gedacht om model te staan voor een beeldhouwwerk, ik denk niet eens dat ik er het profiel voor heb, maar we moeten praten. Als je mij wilt beeldhouwen, moet je mij kennen, toch?
Ze pakte pen en papier uit haar tas en schreef haar telefoonnummer op, maar Muriel liet dat niet toe.
- Heb je nu tijd? Ik wil meer over jou weten...
- Maar nu? En uw tentoonstelling? We kunnen elkaar op een dag ontmoeten en...
Muriel liet Beatriz niet uitspreken, ze belde Jorge, zei iets in zijn oor en hij kwam terug met zijn tas, een fles wijn, twee glazen en een ondeugende glimlach.
De twee gingen naar Muriels appartement. Onderweg wisselden ze geen woord. Beatriz zag Muriel rijden, de manier waarop ze haar sigaret opstak en haar zorgeloze houding op zoek naar een liedje op de radio. Soms keken ze elkaar aan en glimlachten.
Beatriz was verrast door haar eigen houding, ze deed de dingen immers zoals gepland en stapte nooit in de auto bij iemand die ze niet kende. Maar ze kon het niet bevatten, het verlangen om bij Muriel te zijn en te praten over wat het ook was, was groter dan zijzelf.
Ze kwamen aan bij het appartement en Beatriz was betoverd zodra ze binnenkwam, de lange gang die naar de woonkamer leidde, de zinnen in het Frans op de muur geschreven, de mobiel met blauwe kralen in de gang, de woonkamervloer van mahoniehout -gekleurd parket.
Muriel raakte zijn rug aan en zei zachtjes:
– De rommel komt door de verhuizing, ik heb nog geen tijd gehad om het op te ruimen, maar de decoratie is van de vorige bewoner, een wat excentrieke dame. Hij heeft het appartement zo verkocht, maar ik wil niets veranderen.
Er waren dozen, boeken, afgewerkte doeken, alles verspreid door het huis… Beatriz vond alles perfect.
Hij nam de vrijheid om op Muriels bed te gaan zitten terwijl zij de wijn opende.
Op de achtergrond, afkomstig uit het appartement erboven, het geluid van een cello…
Muriel ging zitten, overhandigde Beatriz een glas en observeerde haar een paar ogenblikken: haar ogen, een ander groen, een mengeling van verschillende tinten groen die resulteerden in die bedwelmende kleur. De delicate mond, dunne rode lippen als een pop. De delicate contouren van het gezicht en om het af te maken, twee kuiltjes die verschenen in de ongemakkelijke glimlach die Beatriz gaf toen ze merkte hoe Muriel naar haar keek.
Beatriz begon toen uit te leggen dat ze bij toeval de galerie binnenkwam en dat het in eerste instantie niet de schilderijen waren die haar aandacht trokken, maar Muriel zelf, die ze door het glas van de toegangsdeur zag. Wat zijn aandacht trok was dat meisje dat zat, zich niet bewust van alles wat er gebeurde. Dat was de scène die ervoor zorgde dat Beatriz de galerie binnenkwam en naar de schilderijen begon te kijken.
Muriel luisterde zwijgend, observeerde elk gebaar van Beatriz, de manier waarop ze haar hand door haar haar streek, hoe de wijn de huid van haar gezicht nog rozer maakte... Ze observeerde Beatriz' schoot, haar halslijn die de ronding van haar borsten blootlegde en de sproeten had ze over haar hele borst en schouders.
– Waarom kijk je zo naar mij, Muriel?
– Nou, ik weet hoe het met jou zit, ik ga het tenslotte vormgeven!
Ze barstten in lachen uit en Muriel voelde zich ongelooflijk op zijn gemak bij Beatriz. Ze vertelde zelfs over haar laatste relatie, een traumatische fase, een moeilijk persoon, maar wel eentje die ze al overwonnen had.
Beatriz luisterde ook stil, maar haar ogen bewogen in een razende ritme en wilden elke beweging van Muriel observeren. Hij merkte de moedervlek op die ze bij haar lippen had, die subtiel het glas raakte, haar kleine, enigszins schuine ogen, haar scherpe neus.
Beiden raakten betrokken bij het gesprek en beetje bij beetje begon het verlangen naar contact te overstromen. Muriël werd wakker. En voordat het water in de badkuip echt overstroomde, draaide hij de kraan dicht en dompelde zich onder in het hete water.
Hij sloot zijn ogen en herinnerde zich dat Beatriz opstond en wegrende van het verlangen dat daar opbloeide. Hij vergat zijn hoed en moest de volgende middag terugkomen om te regelen van welk materiaal het beeld en andere details zouden worden gemaakt.
Muriel herinnerde zich en rook Beatriz… Een mengsel van fruit en hout. Hij stapte uit de douche, trok een spijkerbroek en een witte jas aan. Hij ging de kamer binnen die zijn studeerkamer zou worden. Een kamer waar al een platform stond en een soort bank, zeker achtergelaten door de vorige eigenaar.
Hij dacht aan marmer, roze marmer…
