En dit gebrek aan acceptatie door de familie kan een aantal relevante gevolgen hebben als het gaat om erfrechten, dat wil zeggen wanneer de LHBT-persoon het recht heeft om een erfenis te ontvangen of de intentie heeft om zijn bezittingen na zijn overlijden niet aan een specifieke persoon over te dragen. dood.
Enkele voorbeelden kunnen ons helpen nadenken over de impact die het gebrek aan acceptatie door het gezin heeft op de erfrechten van LGBT-mensen.
We kunnen denken aan het geval van een vader die zijn homoseksuele zoon niet accepteert en dat wel van plan is
“hem verloochenen”.
Door onterving, die verplicht is via een testament, bepaalt het individu dat zijn bezittingen na zijn overlijden niet kunnen worden overgedragen aan een noodzakelijke erfgenaam (zoals een kind), vanwege specifieke feiten waarin de wet voorziet. Het kan dus de bedoeling van de vader zijn om zijn bezittingen na te laten aan zijn andere kinderen, anders dan de homoseksuele zoon. Maar is dit echt mogelijk?
Nee. Onterving is alleen mogelijk in uitdrukkelijke gevallen volgens de wet (in het bijzonder volgens de bepalingen van de artikelen 1.962 en 1.963 van het Burgerlijk Wetboek). Het gaat bijvoorbeeld om lichamelijk letsel, ernstig letsel, seksuele relaties met een stiefmoeder/stiefvader, maar ook om het plegen van misdaden tegen de eer en poging tot moord tegen de erflater of zijn/haar echtgeno(o)t(e)/partner.
Dit betekent dat het loutere feit dat de vader er “niet van houdt” een homoseksuele zoon te hebben, niet voldoende is om hem te onterven – elke onterving die geen rekening houdt met de gevallen waarin de wet uitdrukkelijk voorziet, en die niet de feiten weergeeft over wat er werkelijk is gebeurd, wordt door de rechter als ongeldig beschouwd.
Maar we kunnen nadenken over de hypothese van een zoon die, omdat hij homo is, niet door zijn vader wordt geaccepteerd en gedurende zijn hele leven bepaalde troeven heeft verworven. Zal deze zoon zijn eigen vader bij testament kunnen onterven, ten gunste van bijvoorbeeld zijn levenspartner die hem altijd heeft liefgehad en gesteund?
In dit geval kan begrepen worden dat het tegenovergestelde waar is: het loutere gebrek aan acceptatie door de familie is volgens de wet niet voldoende om onterving mogelijk te maken. De reden hiervoor is dat de wet alleen de achterlating van een kind of kleinkind dat geestelijk gehandicapt is of een ernstige ziekte heeft als reden voor onterving aanwijst (art. 1.963, punt IV van het Burgerlijk Wetboek).
Ik begrijp echter dat het mogelijk is om juridisch te verdedigen dat verlating vanwege seksuele geaardheid ook overeenkomt met een van de oorzaken van onterving, met name wanneer de verlating plaatsvond in een tijd dat de LHBT-persoon jong was en afhankelijk was van steun van de familie. De meest voorkomende is in ieder geval dat deze achterlating wordt voorafgegaan door ernstige beledigingen aan het adres van de LHBT-persoon, of zelfs fysieke aanvallen – redenen die volgens de wet voldoende zijn om onterving te motiveren.
Hoewel je vader je dus niet kan onterven simpelweg omdat hij LHBT is, kun je hem wel onterven als hij je op de een of andere manier slecht heeft behandeld, je verbaal heeft beledigd of je fysiek heeft aangevallen vanwege je seksualiteit. En hetzelfde geldt voor de moeder of eventuele kinderen van de LHBT-persoon.
Maar wat gebeurt er als de onterving via een testament plaatsvindt? Wanneer iemand wordt onterfd, wordt verwacht dat het deel dat naar de onterfde persoon zou gaan, wordt overgedragen aan een andere persoon. Als een vader bijvoorbeeld een van zijn kinderen onterft, moet het aandeel van de onterfde partij in principe worden overgedragen aan de andere kinderen. Maar de wet vertrouwt niet alleen op het woord van de erflater. Het is noodzakelijk om te bewijzen dat de gebeurtenis die de onterving motiveert, heeft plaatsgevonden. Als de onterving het gevolg is van een letsel dat de zoon tegen zijn vader heeft begaan, moet dit letsel via een gerechtelijke procedure worden bewezen.
Aangezien het testament pas wordt geopend na het overlijden van de erflater (en er dus pas toegang is tot wat tot de onterving heeft geleid), is het aan de potentiële begunstigden om de juistheid van de door de erflater aangevoerde feiten te bewijzen. Daarom moeten de andere kinderen in het voorbeeld van belediging bewijzen dat de onterfde zoon zijn vader heeft beledigd terwijl hij nog leefde, zodat zij alleen dan recht kunnen hebben op het deel dat oorspronkelijk naar de onterfde zoon ging. En het recht om de oorzaak van onterving te bewijzen, volgens het Burgerlijk Wetboek, duurt vier jaar vanaf de opening van het testament.
Hetzelfde geldt voor de zaak van de LHBT-er die zijn vader heeft onterfd vanwege de misdrijven die hij heeft geleden vanwege zijn seksuele geaardheid. In dit geval zal het bij overlijden van een LHBT-persoon aan de potentiële partner of echtgenoot zijn om de misdrijven gepleegd door de vader van de overledene te bewijzen.
Ten slotte is het belangrijk om te benadrukken dat onterving alleen zin heeft als de onterfde persoon een afstammeling (zoon, kleinzoon) of opgaande lijn (vader, grootvader) van de erflater is. Iedereen die geen nakomelingen, voorouders of echtgenoot heeft, kan via een testament vrijelijk over al zijn bezittingen beschikken, zonder iets na te laten aan broers, ooms of neven met wie hij geen goede relatie onderhoudt.
* Pablo Antonio Lago Hij is een gespecialiseerd advocaat op het gebied van Familie- en Erfrecht, Familiemediation en LHBT-recht. PhD-student en Master in de Rechten van de Faculteit der Rechtsgeleerdheid van USP. Geassocieerd met het Braziliaanse Instituut voor Familierecht (IBDFAM). Auteur van het boek Marriage Between Individuals of the Same Sex: A Conceptual, Moral and Political Question, uitgegeven door Editora Juruá, en andere teksten en artikelen op LGBT-gebied.
www.pablolago.com.br
