Elke keer dat er iets ergs in mijn leven gebeurde, sloot ik mezelf op in een kamer en huilde urenlang zonder te stoppen. Het was op die momenten dat ik de ergste fouten maakte. [Ja, trek dat gezicht niet, mam] Ik bleef maar praten aan de telefoon en online in een naïeve poging om de liefde van mijn leven te vinden. Dat werd uiteraard overgelaten aan de eerste ongelukkige die op mijn pad kwam.
HALLUCINATIE: Ik was op weg naar huis in de metro toen de mooiste jongen ter wereld verscheen, hij had, en deze keer was het niet mijn neef, een onweerstaanbare skaterstijl. Hij zei dat hij van me hield, omhelsde me, we gingen naar het motel, hadden seks en leefden nog lang en gelukkig. [Dat is onmogelijk, nietwaar?]
Ik was nog steeds in mijn kamer en begon te beseffen dat hoe meer je klaagt over het leven, hoe meer mensen je haten.
– Oh, stop met het drama. [Ja, ik moet bekennen dat het vervelend was, maar wat doen we als we verdrietig zijn?]
Als mijn moeder dit leest, zal ze waarschijnlijk zeggen:
– Zoon, je hebt geen vrienden, je enige vrienden zijn God en je familie.
Mijn vader mompelt iets onmerkbaars en slaat een deur dicht. [Waarom luistert niemand naar mij? Waarom laat niemand mij in vrede huilen?]
Ik ging achter de computer zitten en typte het woord zelfhulp in Google.
FEIT: 90% van de homo's op mijn MSN uiten zich via zelfhulpzinnen.
Ik heb ook mijn stijl gecreëerd. En zo kwamen mijn handelsmerken. Ik weet niet eens of ik dat geloof. Maar het kan geen kwaad om er moeite voor te doen... "Als je de juiste persoon vindt, zal dat niet vroeg of laat zijn."
Ik ontdekte een zin die perfect bij mijn verhaal paste. "Als verdriet je tegemoet komt, laat er dan een traan uit je ogen komen, een glimlach uit je mond en een gebed uit je hart, want degenen die om liefde huilen zijn geen lafaards, maar degenen die niet liefhebben uit angst om te huilen. "
Nu had ik mijn eigen stijl. Ik behoorde tot de romantische generatie. Het was de eerste stap op weg naar de droom om de wereld te veranderen.
