Samantha Flores is 84 jaar oud, ze is transseksueel en als ze in de camera kijkt verandert ze in een diva. Hij gedraagt zich gemakkelijk, zich ervan bewust dat er veel bewonderaars aan de andere kant van de lens staan. Ze bereikte deze status door veel strijd en worsteling met een wrede realiteit. Een strijder voor de rechten van hiv-patiënten, die opnieuw erkenning krijgt. In haar oude en bescheiden appartement viert ze vol ongeloof het succes van haar laatste strijd: het bouwen van een hostel voor LHBT-senioren in Mexico-Stad. “Oudere heteroseksuelen worden vergeten, in de steek gelaten, aan de kant gezet en gescheiden. Maar LHBT-senioren zijn simpelweg onzichtbaar. Niemand weet dat wij bestaan. We willen voldoen aan de meest fundamentele behoeften: een einde maken aan eenzaamheid en samen kunnen komen als een grote familie”, zegt Samantha, die in Madrid werd geëerd tijdens de Gay Pride-evenementen. 80 jaar kracht - dit is de titel die Out magazine geeft aan het profiel dat het publiceerde over Samantha, waarmee ze via crowdfunding 400.000 pesos (ongeveer 76 reais) ophaalde. Met dit geld zal ze een LHBT-gemeenschapscentrum openen, dat ze op termijn wil omvormen tot een hostel. Het is zijn strijd voor de rechten van een gemeenschap die de collectieve verbeelding associeert met jeugd en partijen, maar die, wanneer de ouderdom aanbreekt, ‘weer de kast in gaat om in de samenleving te blijven leven’. “We zijn niet getrouwd en hebben ook geen kinderen of een gezin.” We zijn alleen. We moeten een groep ouderen vormen om aan onze genegenheidsbehoeften te voldoen”, legt Samantha uit. Samantha, dochter van een arbeider in de Moctezuma-bierfabriek in Veracruz, werd in 1932 geboren in Orizaba, een stad in die staat, waar 84 jaar later nog steeds meldingen van misdaden tegen de LGBT-gemeenschap worden geregistreerd. “Je weet al hoe het is: kleine stad, grote hel”, zegt hij. In 1957, nadat ze door Los Angeles was gereisd dankzij de verkoop van een auto die ze had gewonnen bij een loterij, arriveerde Samantha in Mexico-Stad. Hij vestigde zich in een stad waar homo-zijn een litteken vormde en waar het woord homoseksueel nooit werd uitgesproken. “Ik heb liever een criminele zoon dan een vreemde zoon”, zeiden ze destijds volgens Samantha. Zestig jaar later vecht ze voor de rechten van een generatie die in haar jeugd gecriminaliseerd werd en op oudere leeftijd vergeten werd. Tijdgenoten van Samantha's strijd die, in talloze gevallen, het moesten uitmaken met hun families nadat ze hun identiteit hadden blootgelegd. Het was een tijd waarin uit de kast komen betekende dat je geconfronteerd werd met afwijzing en deel ging uitmaken van de smerige kant van de samenleving. Ruim vijftig jaar later worden deze gestigmatiseerde jongeren geconfronteerd met de ouderdom die moet kiezen tussen eenzaamheid en het terugkeren naar huizen waar vooroordelen nog steeds in de mode zijn. Een generatie wiens strijd een berg nieuwe rechten heeft opgeleverd voor de LHBT-gemeenschap, maar die hun leven nog steeds niet volledig heeft veranderd. Nu willen ze “opnieuw schitteren” dankzij dit gemeenschapscentrum dat Samantha van plan is te openen met de steun van de stichting Laetus Vitae (vreugdevol leven in het Latijn). “Het zal een plek zijn waar we overdag samen kunnen leven, waar we geen enkel gezondheidsprobleem zullen oplossen. Het gaat erom LHBT-senioren samen te brengen om onze eenzaamheid te bestrijden. Maar als iemand zegt dat hij een goede vriend heeft die niet homo is, maar daar ook heen wil, zou dat zeer welkom zijn. Of als iemand anders een hele macho vriend heeft met wie hij in de weekenden iets drinkt en die zegt: 'Ik wil zien wat die herten allemaal samen doen', dan zetten wij ook de deuren voor hem open. We zijn al zoveel jaren afgewezen, het is niet nu dat we gaan discrimineren”, zegt hij. Samantha kijkt terug en herinnert zich de jaren van minachting en repressie. “Vandaag voelt het alsof ze in een Walt Disney-film zit.” “We kunnen nu trouwen, adopteren, erven van onze echtgenoot….”. Verworven rechten, zoals de mogelijkheid om zich te registreren met haar vrouwelijke naam, die Samantha pas twee jaar geleden uitoefende, toen een vriendin haar de ongeveer 30.000 peso (ongeveer 5.700 reais) betaalde die nodig was om alle formele procedures uit te voeren. “Als ik geld had, zou ik naar Europa zijn gereisd”, geeft Samantha toe, die nu droomt van het idee om dit seniorenwooncentrum over de hele wereld te verspreiden. “Wie weet zal het binnen 10 of 15 jaar andere staten bereiken, ook al ben ik hier niet meer om het te zien.”
