De homowereld leeft van stereotypen, getto's en esthetische en gedragsregels. Binnen het universum van taboes blijft er één bestaan: homo’s in de rock. Kun je tenslotte queer zijn, van rockmuziek houden en een rustieke, losse en slordige uitstraling hebben?
Hij kan. De blog De Rotsneuk, sinds 2001 uitgezonden, vecht dapper op internet om te bewijzen dat homo's en rock alles gemeen hebben. En meer: het aanbidden van de “roots”-look van Braziliaanse rockers, compleet met sensuele repetities uitgevoerd door de muzikanten zelf – sommigen trekken zelfs al hun kleren uit.
Om deze ondergrondse loopgraaf te ontrafelen, interviewden we de maker van de blog, Fábio Justino, 28 jaar oud, afgestudeerd in literatuur, proeflezer en teksteditor, cultureel pedagoog en eeuwig gepassioneerd door rock. En door rockers natuurlijk.
Hoe en wanneer begon O Caralho do Rock?
Het ontstond ongeveer tien jaar geleden, voor creatieve vrijetijdsbesteding. Uit domheid begon ik materiaal over rock te verzamelen, omdat ik van rock hield, ik vond de jongens ook leuk, en ik begon het op een pagina op internet te zetten.
Waarom O Fucking Rock?
Omdat het alleen om mannen ging. De rockjongens. Deze woordspeling is dus op zijn plaats. De Rotshanen.
Zelfs als een rocker homofoob zou zijn, zou je hem dan op de blog zetten?
Ik zou het posten en hen informeren dat ze dit gerucht en dergelijke hadden gehad. Toen ik het bijvoorbeeld had over Phil Anselmo, van Pantera. De band heeft verschillende geruchten over homofobie, zo erg zelfs dat ik het heb gemeld.
Wanneer begon dit ding van sensuele repetities met Braziliaanse rockers?
Dat was recenter. In de eerste fase van de blog werd deze van de server verwijderd, denk ik vanwege enige censuur, omdat deze pornografische inhoud bevatte. Er waren essays van muzikanten als Peter Steele (1962-2010, zanger van de metalband Type O Negative, naakt poseerde voor het tijdschrift "Playgirl" in 1995). Ik denk dat het om die reden is verwijderd. Na een lange tijd besloot ik terug te komen met een eenvoudiger formaat. Ik begon contact te krijgen met jongens in bands en wilde eerst interviews met ze doen. Toen kreeg ik de moed om de jongens uit te nodigen om foto's te maken.
Hoe benader je jongens?
Eerst nodig ik je uit voor het interview, en nadat je akkoord gaat, nodig ik je uit om foto's te maken, omdat dit niet verplicht is. Als de man alleen maar een interview wil geven, zonder foto's, is dat prima, zoals al is gebeurd.
De esthetiek van de repetities is heel anders. Hoe plan jij deze look?
Omdat het een rocksite is, wilde ik dat het een beetje anders was dan een gay-site. Ik zou willen dat het meer mensen zou bereiken. Omdat de meeste jongens niet van homo's houden, vinden ze het een beetje ongemakkelijk om behandeld te worden als sekssymbolen of mannelijke objecten. Ze willen niet, zoals ze zeggen, 'betalen als een katje', dat vinden ze niet leuk.
Denk je erover om meer durf te hebben en frontale naaktheid toe te voegen?
Misschien zal dit de blog een beetje bang maken of een beetje 'gettoiseren'. En ik wil me meer openstellen. Het feit dat de blog gay is, schrikt de bands al een beetje af. En homoseksueel en pornografisch zijn is misschien nog angstaanjagender. Dus ik heb erover nagedacht, maar ik weet niet of ik deze zelfcensuur ga volhouden. Er zijn jongens die hun shirt niet eens willen uittrekken. Het is veel werk, maar de sky is the limit en zij zijn degenen die die limiet stellen. Ze maken foto's zoals ze willen. Ik denk dat sensualiteit niet noodzakelijk voortkomt uit naaktheid.
Denk je dat er nog steeds vooroordelen bestaan tegen homo's in de rock?
Ik denk dat dat zo is. Niet omdat het specifiek rock is. Ik denk dat mensen bevooroordeeld zijn, en rock is erg mannelijk.
Zelfs tegenover baanbrekende rockbands, met homoseksuele zangers, zoals Queen?
Dan genieten ze van de bands, maar deze jongens waren geen activisten, ze hieven geen vlaggen op. Om gerespecteerd te worden in de rock mogen homo's geen vlag hijsen. Zoals de man uit Judas Priest, die een icoon is, en mensen zullen hem leuk vinden, ook al is hij homo. En meestal krijgen ze respect voordat ze als homo uit de kast komen.
Heeft de blog ooit last gehad van homofobie?
Ik heb een aantal negatieve gevolgen, afhankelijk van de band en de fan van de band. Ik heb veel problemen gehad met Pantera-fans, die me vertelden dat de blog een van de weinige verwijzingen in het Portugees over de band was. En ze dachten dat ik hen een slechte dienst bewees door bepaalde dingen te schrijven, ook al zei ik wat van horen zeggen was en wat niet. Soms komen er mensen binnen die mij beledigen en ik negeer ze. Tegenwoordig beheer ik de opmerkingen. Ik filter echt, zonder pardon, als ik onnodig begin te vloeken…
Wat is je doel met de blog?
De blog wil mensen informatie brengen, naast het aanmoedigen van meerdere profielen, zodat ze beseffen dat homo-dingen niet beperkt zijn, dat er meer mensen zijn. Er zijn niet veel initiatieven van dit type. Grind (zondagsfeest in nachtclub A Lôca in São Paulo) raakte echt de weg kwijt, omdat het flink groeide en zich moest openen. Als je je richt op homo's is het al een filter, als je je richt op homo's die van rock houden is het een nog groter filter. Nu praten over de man is slechts een aangrijpingspunt om een bepaald onderwerp te bespreken. Er was bijvoorbeeld een tijd dat sommige emo’s in Mexico in elkaar werden geslagen wegens homofobie. De mensen die in elkaar sloegen dachten dat emo's homo waren. En ik heb er een bericht over gemaakt.
Je hebt een foto op de blog geplaatst waarop je naakt bent, met een bordje met de tekst ‘The Rock of Rock’ waarop je geslacht te zien is. Denk je erover om naakt te poseren voor je eigen blog?
Ik heb een band nodig (lacht), dat zijn de criteria. Anders heeft het geen zin.
Kunnen we dus concluderen dat als je een band hebt, je dan gaat poseren?
O! (gelach). Zeker…
Fábio Justino, de maker van de blog
Foto 1: Noel Rouco, van Rock Rocket
Foto 2: Rodrigo Lima, van Dead Fish
*Artikel oorspronkelijk gepubliceerd in nummer 45 van A Capa magazine – mei 2011
