In de jaren vijftig, zestig, zeventig en tachtig was een aanzienlijk deel van de jeugd geconcentreerd in de politieke ruimte, om zichzelf te laten horen en zien. Vanaf de jaren negentig werden politieke partijruimtes echter niet langer als aantrekkelijk beschouwd. Misschien is het omdat we juist in de jaren negentig de opkomst van de neoliberale ideologie hebben meegemaakt, die precies dit voorstelt: het leegmaken van ideeën en de cultus van het individu.
Een ander feit waarmee rekening moet worden gehouden is de teloorgang van de katholieke Kerk, omdat deze, door middel van pastoralen, jonge mensen samenbracht om te debatteren over de functie van de kerk, de liefde voor anderen en de gemeenschap. Deze ruimtes werden normaal gesproken gerund door priesters die banden hadden met de Bevrijdingstheologie, de meest vooruitstrevende gedachtegang in de katholieke kerk. In Brazilië werd het bekend dankzij Leonardo Boff, Frei Tito en Frei Beto, die deelnamen aan de eerste termijn van voormalig president Lula.
Naast de bureaucratisering van de linkse partijen en hun vroege machtsovername is een andere factor die ervoor zorgde dat jonge mensen, in hun meerderheid, zoals zelfs vandaag de dag duizenden jonge mensen verbonden zijn met jongeren en politieke entiteiten, de opkomst van pinksterkerken die vandaag de dag werkt met een toespraak gebaseerd op materiële en individuele prestaties. Er is geen religieus besef, het is pure commercie en dat is precies waar de grote troef van deze tempels ligt.
In de nasleep van het politieke discours van de jaren negentig zagen deze zogenaamde religieuze ruimtes een niche van de bevolking die wel of niet in de politiek zat, werkloos, jong en daarom open voor ‘nieuwe’ ideeën. Deze ruimtes hebben dus de manier van aanbidding geïnnoveerd. Ze zetten muziek op, sommigen gebruiken zelfs reggae en anderen rocken. Maar het idee is hetzelfde: religieus fundamentalisme. Met geloof bereik je alles wat je wilt. Dat is simpel.
Het is ook symptomatisch om de sterke verkoop van zelfhulpboeken te analyseren, die toespraken hebben die sterk lijken op die van kerken: je kunt het, succes, geld, een eigen huis bezitten, hoe je je huwelijk kunt redden... Kortom, een kant-en-klaar -gemaakt recept.
Het drama van de kwestie is dat veel politieke partijen hun ideologische teksten niet hebben hervormd. Toen ze aan de macht kwamen, sommigen voortijdig, raakten ze te bureaucratisch en als gevolg van allianties rond conservatieve partijen gaven ze progressieve agenda’s op, althans in hun electorale propaganda. Namelijk: abortus, legalisering van drugs, LGBT-kwesties en mediaregulering.
Het is moeilijk om nieuwe jonge mensen naar de politieke ruimten te lokken als ze zich meer zorgen maken over de drukte van hun ambt. Ironisch genoeg worden linkse partijen, die historisch gezien vooroplopen in talloze kwesties, door de huidige generatie nu gezien als conservatief en ouderwets. Het is noodzakelijk om terug op de voorgrond te treden en een deel van de jongeren te laten begrijpen dat het consumptiediscours niets verandert en alleen maar een consumentistische afhankelijkheid creëert, die in de pinksterwereld nog verergert door het feit van extra geloof: sociale financiële groei toegestaan door God.
