“Ben jij Lê?”, vroeg ik. “Ja, hoe gaat het?” was het antwoord.
Na deze korte introductie klommen Leandro en ik bij het tourniquet van de metro de trap op richting het Centro Cultural São Paulo. Ik kende hem niet en werd aan hem voorgesteld door een goede vriend Thiago die door het lot die dag geen make-up kon opdoen. In plaats daarvan regelde hij met zijn vriend en daar was de man om mijn make-up te doen. Leando, ontdekte ik tijdens ons gesprek tijdens de bijeenkomst, het was Leona Top Flúor. Een heerlijk mens met wie ik een geweldige vriendschap heb opgebouwd.
Ondanks de tijd zat Arena Livre (een programma gemaakt en geregisseerd door Pedro Granato), dat altijd op dinsdag om 12.00 uur plaatsvond, erg vol met wachten op Cindy Butterfly. Het was mijn eerste publieke optreden als drag. Tijdens mijn reis als acteur heb ik zoveel andere personages gespeeld, maar het was de eerste keer dat ik een drag queen speelde, een personage zonder een vaste tekst of iets dergelijks. Het personeel in het huis stond op me te wachten, mijn vrienden kwamen me opzoeken en mijn vriend (we waren nog maar vijf maanden samen) vond ongetwijfeld ook tijd in zijn agenda om mij te zien.
Ik wachtte op het teken dat het toneel zou verschijnen... Waka Waka, van Shakira, was het teken dat het moment was aangebroken. Samen met alle theatergoden haalde ik mijn moed in en ging, mooi, gelovend in mijn schoonheid… (lacht). Na een hoop onzin zei ik, ik noemde zelfs Summer Lie, van Eliza G. Het was kwijlend, vervelend, verwarrend en zoooo leuk. Kortom, dat was het, puur genieten.
Het evenement was zo leuk – de interactie met het publiek en zo – dat Pedro mij vroeg om nog een presentatie te doen op de laatste dag van het programma, Arena Livre. En opnieuw werd ik liefdevol toegejuicht door het publiek dat daar was om mij te zien.
Daarom besloot ik me te concentreren op iets dat ik graag doe: communiceren. Ik creëerde een blog, “É schandaal, meu amor” en synthetiseerde daarin mijn kennis over de homowereld, over de geschiedenis van de homobeweging in Brazilië en ik schreef ook over het dagelijkse leven van het LGBT-universum. Het resultaat was positief en ik besloot het risico te nemen en een voorstel voor te leggen aan de hoofdredacteur van de website A Capa. Paco vond het een geweldig idee om een dragqueen op de site te laten schrijven en zo kwam ik hier terecht… Omdat het van deze blog kwam dat Brazilië – en waarom niet de wereld zeggen? – leerde over het bestaan van Cindy Butterfly.
Daarom wil ik heel graag alle mensen bedanken die hebben deelgenomen tijdens dit eerste jaar van mijn carrière: mijn moeder, Antonio Americano, Thiago Barreira, Leona Top Flúor, Hudson Nikolic, David de Oliveira, Paco Llistó en de hele familie van de website A Capa, Silvetty Montilla, Victor, Luis Vitielo, Vera Hoana, Ricardo Resende en de hele CCSP-familie, Atoom, Yon, mijn vrienden en alle contacten die ik heb gelegd via Facebook, Twitter en dergelijke gedurende dit ene jaar...
Maar elke verjaardag is een periode van vernieuwing, van wedergeboorte. Van nieuwe ideeën, van integraties... En ik zal beginnen met één, heel simpel, maar behoorlijk symbolisch. Ik zal doen zoals de oude inheemse bevolking deed en de kracht van dieren op mij aanroepen en er nog een naam aan toevoegen. Vanaf vandaag claimt Cindy Butterfly, die de magie van vlinders al in haar naam heeft, voor zichzelf de sluwheid en behendigheid van de vos... Ik noem mezelf Cindy Fox Butterfly!!!
De boodschap wordt gegeven...
Kus, kus, kus... ik ging...
