Ongeveer een jaar geleden verscheen het rapport van Een kap sprak met transactiviste Tamara Adrian, die advocaat is en zich inzet voor LGBT-rechten in Venezuela.
Bij de gelegenheid zei Tamara tijdens ILGA-LAC dat de Caracas Gay Parade wordt geboycot door de staatspers, die de meerderheid in het land vormt en zich laat leiden door de Bolivariaanse ideologie, die het socialisme van de 21e eeuw predikt. Bovendien meldde de activist destijds dat de homogemeenschap met een reeks problemen en vooroordelen wordt geconfronteerd, vooral buiten de buitenwijken van de hoofdstad.
Na een jaar zegt Tamara nadrukkelijk dat er voor de LHBT-gemeenschap niets is veranderd en dat deze “onzichtbaar” blijft. De activist geeft ook commentaar op de Gids voor seksuele diversiteit, dat zojuist in Venezuela is gelanceerd en dat volgens haar “nauwelijks” zal worden goedgekeurd door de regering van Hugo Chávez.
Gelooft u dat de Chavistische regering dit materiaal zal steunen?
Nee, ik geloof niet dat de Chavistische regering dit materiaal zal steunen. Na twaalf jaar is al het onderwijsmateriaal van de Chavistische regering nog steeds seksistisch, homofoob en chauvinistisch. Het ministerie van Onderwijs heeft geen duidelijk onderwijsbeleid op het gebied van seksuele gezondheid, inclusief AIDS. In al die jaren dat de regering-Chávez bestond, was het bij geen enkel ministerie mogelijk om overheidsbeleid te voeren op het gebied van de LHBT-kwestie, laat staan op het gebied van onderwijs. Alle antwoorden zijn negatief. Ze zeggen dat ze de samenleving moeten transformeren, zodat we beleid voor jullie kunnen hebben (LGBT). En wij vertellen hen: het is het tegenovergestelde: als er geen onderwijsbeleid is dat tolerantie bevordert, zullen homofobie, lesbofobie en transfobie voor altijd blijven bestaan.
En onderwijzers, denkt u dat zij het materiaal zullen overnemen?
Het is moeilijk voor docenten om materiaal te gebruiken dat niet door het ministerie is goedgekeurd. Ook al heeft het ministerie volledig homofobe, lesbofobe en transfobe materialen goedgekeurd.
Een jaar geleden sprak u de verslaggever tijdens de ILGA-conferentie in Curitiba. Is er sindsdien vooruitgang geboekt op het gebied van de LGBT-kwestie in Venezuela?
In de praktijk geen vooruitgang. Pas op 22 februari werden we door de raad van bestuur van de Nationale Assemblee ontvangen met een manifest waarin werd opgeroepen tot gelijkheid in de wetgeving. Maar een maand na de bijeenkomst besloot dezelfde Vergadering dat dit (LGBT-rechten) dit jaar geen onderwerp is om over te praten. Maar volgend jaar zijn er verkiezingen, dus dan hebben we weer niets. Ik denk dat we tussen 2013 en 2014 een discussie met de Nationale Assemblee kunnen voeren.
Venezuela zal verkiezingen ondergaan. Is er een kandidaat die publiekelijk de LGBT-kwestie steunt?
Op dit moment steunt geen enkele kandidaat de LHBT-zaak. Slechts één politieke partij heeft laten blijken ons te willen steunen: Voluntad Popular. Ze zeggen dat ze ons zullen steunen, maar we wachten op een officiële verklaring.
Gelooft u in de herverkiezing van Chávez? Als dit gebeurt, is dat dan goed of slecht voor LHBT’s in Venezuela?
Ik denk het wel, Chávez wordt herkozen en we zullen nog zeven jaar in dezelfde situatie blijven: beperkte zichtbaarheid; niet-bestaand overheidsbeleid; belangrijke homofobe militaire invloed; geen voorgestelde wetten gericht op gelijkheid. Hier hebben we ook de kwestie van de kerk: Chávez is bang voor christelijke kerken, die voor 17% aanwezig zijn in Venezuela en hem steunen. Chávez zal dus niets zeggen dat deze kerken zou kunnen ‘misbruiken’, uit angst stemmen te verliezen.
