Een soort mening die ik vaak hoor, vooral op momenten na de Gay Pride, is dat we niet trots hoeven te zijn op onze seksualiteit, maar eerder op de persoon die we zijn, onze kenmerken en het gedrag dat we hebben. Het zal zijn?
Over het algemeen wordt dit soort argumenten overgenomen door mensen met een relatief goed opleidingsniveau, die in grote stedelijke centra wonen en een netwerk van vestigingen om zich heen hebben, van de grootste nachtclub op het continent tot cruisegebieden verspreid over de stad, waar je zonder grote verstoringen hun seksualiteit kunnen uiten.
Een andere gemeenschappelijke factor onder mensen die dit zeggen, is het feit dat, ongeacht hoeveel ze thuis en in hun gezin doen, maar weinigen het prettig vinden om hun vriend of vriendin mee te nemen naar bed. En ook al voelen ze zich op hun gemak bij hun seksuele geaardheid, ze voelen zich niet veilig om elkaars hand vast te houden of kussen uit te wisselen in het openbaar.
Als dit gebrek aan natuurlijk gedrag van homoseksuelen niet het resultaat is van een eeuwenoude repressie tegen homo's, zoals João Silvério Trevisan opmerkte in het boek Devassos no Paraíso, dan weet ik het niet meer.
Als het oude concept van ‘gay pride’ vandaag de dag niet de kracht heeft, zoals in het verleden, om het moreel van queers te verhogen en hen hun kasten te laten openen en een ruimte in te nemen die terecht de hunne is – die van het publiekelijk uiten van genegenheid en wens -, vraag ik daarom nederig om hulp van degenen die het niet met trots eens zijn om een oplossing voor dit probleem te vinden.
Vooral omdat Gay Pride, en de vieringen ervan in de Parades en op 28 juni, nog een andere sociale functie hebben: het creëren van warmte, een sociaal netwerk en het versterken van het gevoel van eigenwaarde dat wordt afgeslacht door een wereldcultuur die seksistisch, repressief, heteroseksistisch en homofoob is.
Het is heel gemakkelijk om deze versterking niet nodig te hebben en te verwaarlozen als je in een omgeving leeft met het bovengenoemde ondersteunende netwerk. Maar hebben jullie, felle vijanden van trots, ooit gedacht hoe het werkelijk is om alleen homo te zijn?
Als ik dit in twijfel trek, heb ik het niet eens over de periode van acceptatie, aan het begin van de adolescentie, wanneer we denken dat we de enigen zijn die zo zijn, denk ik in de meest pragmatische zin. Van die man in een landloze nederzetting, of een Indiër, of een jonge homoseksuele man in de verste uithoeken van een staat ver weg. Ik stel me een stad voor waar geen plaats is voor interactie en waar geen voorbeelden van homoseksuelen zijn om naar op te kijken, simpelweg omdat degenen die daar zijn, elke dag metaforisch en letterlijk stoned zijn.
Hebben we er ooit bij stilgestaan hoeveel gevolgen onze individuele acties hebben voor het collectief? Het is dat oude verhaal over sigarettenpeuken of snoeppapiertjes op de openbare weg. Alleen, geïsoleerd, veroorzaken ze geen schade, maar als iedereen het doet, ontstaat er een omgeving van vuil en smerigheid.
Hoe egoïstisch zijn we dan, vanuit dit gezichtspunt, niet als we trots vanuit een gezond verstandperspectief analyseren en verwerpen? Is dit niet het spugen op de plaat dat in het verleden kracht gaf aan enkele moedige mensen die uiteindelijk de gunstige omstandigheden van vrijheid creëerden die we vandaag de dag hebben?
