Toni Reis staat op het punt zijn gezin uit te breiden en zegt dat het vaderschap hem dichter bij het volledige burgerschap heeft gebracht

Sinds hij een jongen was, de leraar en activist Tony Reis, 50 jaar oud, droomde ervan vader te worden. Na het trouwen met de Britse vertaler David Harrad, 56, hij voerde verschillende gesprekken en zag dat zijn wens in vervulling kon gaan.

Toni en David probeerden in 2005 samen te adopteren en, veel langer dan welke zwangerschap dan ook, slaagden ze er pas in 2011 om het voor elkaar te krijgen. Nou ja, vooroordelen...

Tegenwoordig is hij de vader van Alysson Miguel, een extreem slimme 13-jarige jongen, en vindt dat Vaderdag een andere smaak heeft. Zo erg zelfs dat hij zich voorbereidt om nog twee kinderen in Curitiba te adopteren.

In een exclusief interview met ACAPA, speciaal voor Vaderdag, vertelt hij over prestaties, vooroordelen en vaderschap:

– Onze samenleving hecht veel waarde aan het moederschap en vergeet vaak de vaderlijke kant van de kwestie. Hoe is deze affiniteit of het verlangen om vader te worden ontstaan?

Voordat we elkaar ontmoetten, toen we nog jong waren, wilden we allebei kinderen krijgen, maar op dat moment leek dat niet mogelijk vanwege onze homoseksuele toestand. Later, toen we tien jaar samen waren en de relatie steviger was geworden, rond het jaar 2000, begonnen we de mogelijkheid te bespreken om kinderen te adopteren. We hebben het idee volwassener gemaakt totdat we in 2005 een verzoek tot gezamenlijke adoptie indienden.

– Welke moeilijkheden bent u tegengekomen bij het adopteren van een kind?

Wij waren het eerste homopaar dat bij onze Familierechtbank om gezamenlijke adoptie verzocht, dus de rechter en zijn team hadden geen precedent om zich over het verzoek uit te spreken. Als gevolg hiervan duurde het bijna drie jaar voordat de rechter een beslissing nam. Hij besloot dat we samen – als stel – konden adopteren, maar stelde twee beperkingen: we mochten alleen meisjes adopteren die ouder waren dan tien jaar.

– En wat vond je daarvan?

Wij zijn tegen deze beslissing in beroep gegaan, omdat wij deze discriminerend vonden. Het Hof van Justitie van Paraná was unaniem van mening dat er geen beperkingen mochten zijn. Een aanklager van het Openbaar Ministerie heeft tegen de beslissing van het Hof van Justitie beroep aangetekend bij het Federaal Hooggerechtshof en het Hooggerechtshof, met het argument dat we geen gezin vormden. De STF verwierp het beroep omdat het de beperking van de leeftijd en het geslacht van de kinderen was die werd beoordeeld en niet de kwestie van het vormen van een gezin. Tot op heden heeft de STJ geen uitspraak gedaan over onze zaak. In 2011 hadden we het geluk een rechter uit Rio de Janeiro te ontmoeten die begreep dat, aangezien het beroep van het Openbaar Ministerie geen opschortende werking had, de uitspraak van het Hof van Justitie van Paraná geldig is. Zo konden wij onze zoon adopteren.

– Kan elk homopaar tegenwoordig adopteren?

Ja, het besluit van de STF van 5 mei 2011, waarbij stabiele relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht gelijkgesteld worden met stabiele relaties tussen heteroseksuelen. Het maakte de weg vrij voor gelijke rechten op dit gebied, ook op het gebied van adoptie. Het is mogelijk om als alleenstaande te adopteren, maar als de persoon deel uitmaakt van een stabiele verbintenis, wordt het adoptiekind volgens de wet niet als het kind van de partner beschouwd, wat de zaken kan compliceren bij bijvoorbeeld het overlijden van de partner. persoon die heeft geadopteerd.

– Hoe waren je eerste contacten met Alysson? Is er een vorm van keuze?

We werden benaderd door de Kinderrechtbank van Rio de Janeiro met de vraag of we een tienjarige jongen wilden ontmoeten. Er was geen selectieproces. We gingen naar Rio om hem te ontmoeten en we konden goed met elkaar overweg. Na een maand kwam hij naar Curitiba om een ​​week bij ons door te brengen om te kijken of hij het leuk zou vinden. Een maand later gingen we voor zijn verjaardag weer naar Rio en uiteindelijk, na het einde van het schooljaar, kwam hij bij ons wonen.

– Kunt u mij iets vertellen over uw relatie?

Wij zijn sinds maart 1990 samen, binnenkort vieren wij onze zilveren huwelijksverjaardag! Aan het begin van de relatie hadden we geen model om te volgen, in tegenstelling tot bijvoorbeeld heteroseksuele koppels. Zo hebben we afspraken gemaakt over hoe de relatie werkte. De basis van onze relatie is, naast liefde, vertrouwen, medeplichtigheid en het nakomen van ons woord. Iedereen heeft zijn eigen leven, en samen hebben we het leven van het stel. Met de komst van onze zoon Alyson hebben we dezelfde methodologie aangenomen om overeen te komen en te voldoen aan de afspraken, en het werkt. Zo is voor iedereen duidelijk welke grenzen er bestaan. We hebben nu de tijdelijke voogdij over nog twee kinderen, een meisje van elf en haar broer van acht.

– Was er een ervaring waarin u zich zeker een vader voelde? Een kaart, knuffel, zin?

De eerste keer dat Alyson ons vader noemde, was emotioneel. Bovendien riep het meenemen naar zijn eerste dag op zijn nieuwe school vaderlijke gevoelens op. Bij de andere twee kinderen kwam het gevoel aan het einde van het eerste bezoek dat we uit elkaar moesten gaan – iedereen huilde veel en we wisten al dat de band gevormd was.

– Is er een ervaring die u wilt delen over het vaderschap?

In ons geval ontstond het vaderschap door adoptie. Onze ervaring is dat je bij het benaderen van een kind of tiener die wacht op adoptie, heel openhartig moet zijn tegenover jezelf en het kind. Als de heiligen het er niet mee eens zijn, kun je het beste niet doorgaan met de adoptie, om de trieste situatie van het later terugbrengen van het kind te voorkomen. We mogen immers niet vergeten dat het welzijn van het kind boven alles moet komen, zoals vastgelegd in het Kind- en Jeugdstatuut.

Het vaderschap bracht, hoewel het wat laat in ons leven kwam, een persoonlijke en emotionele vervulling met zich mee die een paar jaar geleden nog onmogelijk leek. We zijn veel dichter bij volledig burgerschap gekomen. Het is belangrijk om het kind dat u wilt hebben niet te idealiseren en er geen verwachtingen van te scheppen. Als er nog twee kinderen komen, leren we dat elk kind anders is en zijn eigen kwaliteiten heeft die moeten worden aangemoedigd en ontwikkeld, en gebreken.

– Geeft het feit dat we homoseksuele ouders zijn aanleiding tot bezorgdheid over externe vooroordelen? Hoe gaan ze met hem om? Welke informatie geeft u door aan uw kind?

Aanvankelijk waren we bang dat de zoon vooroordelen zou krijgen omdat hij homoseksuele ouders had. Beetje bij beetje beseften we dat er vooroordelen bestaan ​​tegen alles wat als ‘anders’ wordt beschouwd. Op school lijden kinderen onder vooroordelen omdat ze te zwaar zijn, dun zijn, een bril dragen, enz. Vooroordelen tegen homoseksuelen zijn er dus nog maar één.

We hebben hier veel met Alyson over gesproken, en hij begrijpt dat als het gebeurt, het hem niets kan schelen en hij moet altijd onthouden dat wat mensen zeggen hun probleem is, niet het zijne. Hij realiseerde zich ook dat als hij niet oplet, de persoon die bevooroordeeld is, de genade verliest en het snel opgeeft.

– Wat zou je zeggen tegen degenen die bevooroordeeld zijn en denken dat het absurd is dat homo's adopteren en ouders worden?

Waar het om gaat is de liefde, zorg en opvoeding van kinderen. Homo's en lesbiennes zijn in dit opzicht net zo capabel als heteroouders. Er zijn internationale onderzoeken die bewijzen dat de seksuele geaardheid van ouders geen invloed heeft op de seksuele geaardheid van hun kinderen, en dat het voorkomen van homoseksuele kinderen onder homoseksuele of lesbische ouders procentueel gelijk is aan het voorkomen onder kinderen van heteroseksuele paren. De moraal van het verhaal is dat er niet slechts één gezinsvorm bestaat, de ‘traditionele’, maar dat er veel verschillende gezinsvormen bestaan, inclusief gezinnen gevormd door vaders en moeders van hetzelfde geslacht.

– Hoe ga jij Vaderdag vieren?

We zijn van plan om als gezin samen te lunchen om dit te vieren.

– Tot slot: wat betekent vader zijn voor jou?

Voor ons betekent vader zijn dat we onze kinderen liefhebben en opvoeden, zodat ze autonoom worden en hun eigen leven kunnen leiden met verantwoordelijkheid en respect.

– Gefeliciteerd en fijne Vaderdag!