“Ik denk dat ik S. Paulo leuk vind en ik hou van S. João Ik hou van S. Francisco EN S. Sebastião En ik hou van jongens en meisjes” Op de ochtend van 11 oktober 1996 rouwde een stedelijk legioen in alle uithoeken van Brazilië om de dood van hun leider. Jongeren voelden zich weeskinderen en de nationale rock verloor zijn grootste ster. Tien jaar zijn verstreken sinds de vroegtijdige dood van Renato Russo en het onverbiddelijke einde van de band Legião Urbana. Nog nooit zijn er in de Tupiniquin-landen zulke fervente fans geweest (het correctere woord is misschien volgers). De naam van de band weerspiegelde precies het gedrag van de immense aanhang van bewonderaars die Renato Russo en zijn handlangers gedurende meer dan tien jaar van succes hadden verzameld. De band bracht vier albums uit en veel nummers werden de soundtrack van de levens van veel jonge mensen en tieners. “Será”, “Geração Coca-cola”, “Teorema”, “Eduardo e Mônica”, “Faroeste Caboclo”, “Pais e Filhos”, “Meninos e Meninas”… De hits volgden elkaar op. Renato Russo zong over vrijheid en het einde van vooroordelen, in de meest uiteenlopende facetten, zonder daadwerkelijk zijn homoseksualiteit toe te geven. Hij verklaarde ooit dat “kunstenaars geen seks hebben”. Sommigen zijn van mening dat de componist heeft bijgedragen aan de vorming van een tolerantere generatie. Voor veel homo's heeft het feit dat Renato Russo nooit openlijk over zijn seksuele geaardheid sprak in dit opzicht echter weinig nut. Net als in Cazuza bleek HIV meedogenloos bij Renato Russo. Beiden leden onder de verwoestende gevolgen van het retrovirus en bezweken uiteindelijk. Waarschijnlijk was de grootste prestatie van Renato Russo het geven van stem aan de verlangens van jonge mensen; spreken hun taal. Een hele generatie (“coca-cola-generatie”) groeide op met de verzen van de Solitary Troubadour en huilde om zijn dood en de postume stilte van de grote zanger en componist.
in cultuur
