Ik was met mijn 10-jarige dochter aan het kijken naar de serie “Glee” op tv. Persoonlijk vind ik het saai, maar zij vindt het geweldig. Daarom besloot ik te blijven kijken tot het einde. Kort daarna was ik blij om te zien dat het besproken onderwerp vandaag homoseksualiteit was.
Een van de jongens, openlijk homoseksueel, wordt op het bal tot ‘koningin’ gekozen. Natuurlijk voelde hij zich extreem beledigd door de grap, omdat hij zich voorstelde dat iedereen daar het accepteerde, maar het was duidelijk dat het vooroordeel slechts verborgen en versluierd was en, als het aankwam, getuigde van slechte smaak en wreed. Het beste van alles was dat hij de zaken omdraaide en besloot de onderscheiding in ontvangst te nemen, waarmee hij de verwachtingen tegensprak en de kwaden frustreerde.
Ik was heel blij omdat het steeds duidelijker wordt dat homoseksualiteit wordt getoond, waardoor de samenleving gaat nadenken over waarom het wel of niet geaccepteerd moet worden. Op deze manier is het feit dat twee mensen van hetzelfde geslacht van elkaar houden niet langer taboe.
Als psycholoog waardeer ik het als referenties zoals hierboven genoemd op de nationale televisie verschijnen. Het is veel gemakkelijker voor de homoseksueel die zichzelf niet accepteert om zichzelf te accepteren als hij inziet dat hij geen aberratie is, maar eerder iemand die een andere manier van liefhebben heeft dan de heteroseksuele meerderheid.
Een ander voorbeeld dat volgens mij het vermelden waard is, is de goede kerel Eduardo, het personage van Rodrigo Andrade, in de soapserie ‘Insensato Coração’. Hij is dol op het willen grijpen van professor Hugo (Marcos Damigo), maar vanwege zijn eigen verkeerde idee van wat het betekent om homo te zijn of wat het betekent om lief te hebben en bemind te worden door een andere man, gelooft hij dat hij gelukkiger zal zijn door het onderdrukken van zijn verlangens. De waarheid is dat hij bang is. Angst voor afwijzing, angst voor niet-acceptatie, angst om fouten te maken.
Hoezeer er ook nog steeds verschrikkelijke, retrograde en beruchte mensen zijn zoals de eerder genoemde homofobe afgevaardigde uit Rio de Janeiro (ik noem zijn naam liever niet meer om mijn met zoveel genegenheid geschreven tekst niet te vervuilen!), homoseksualiteit bestaat, het is een seksuele geaardheid en moet en zal steeds meer gerespecteerd worden. We leven in een seculiere staat en democratie is het regeringssysteem dat wij als correct beschouwen. Als er mensen op straat zijn die met “miljoenen” een demonstratie vertegenwoordigen die in het leven is geroepen om de zichtbaarheid van homoseksuelen te bevorderen, waarom zouden we dan denken dat deze zelfde mensen de verschillen niet definitief zullen kunnen accepteren?
Ik geloof in deze sociale veranderingen, omdat ik uit persoonlijke ervaring kan zeggen dat ik toen ik 10 jaar oud was, niet de kans had om samen met mijn moeder naar een serie te kijken die over homoseksualiteit ging. Daarom kan ik alleen maar zeggen: op de toekomst en daarmee op een bewustere, eerlijkere en steeds intelligentere mensheid! Laten we voor eens en voor altijd het moralisme, de vooroordelen en de onverdraagzaamheid achter ons laten.
* Regina Claudia Izabela is psycholoog en psychotherapeut. Om uw vragen te sturen, kunt u schrijven naar claudia@dykerama.com.
