Manuela en ik hebben twee jaar samengewoond en Lília was een goede vriendin van haar.
We konden het altijd goed met elkaar vinden, ook al voelden we ons tot elkaar aangetrokken. Het was oké, het gebeurde, en ik zag het als iets waar omheen kon worden gewerkt en dat onder controle kon worden gehouden. Maar het was moeilijk om rustig aan zijn zijde te blijven. De hele tijd moest ik vechten tegen dit verlangen, het verlangen, wat het ook was, om Manuela niet te verraden.
En ik wist dat het tegendeel waar was. Ze keek naar mij als geen andere vrouw. Zelfs niet zoals Manu. Ik moest mijn ogen van haar ogen afwenden om mij niet te hypnotiseren. Die mooie, heldere, lichtgroene ogen. Ze was echt een heel mooie vrouw. Waar ze ook ging, ze trok ieders aandacht werkte nu als fotograaf op een cruise die door Frans-Polynesië en het Caribisch gebied reisde. Hij leefde meer op volle zee dan op het droge. Ik was daar dankbaar voor. Ik was bang voor wat er zou gebeuren als ze er langer zou blijven.
Op een keer, in een kamp dat we hadden opgeslagen aan de rand van een rivier, zat ze rond een vuur, en vertelde ze over de legende van Iara, een zeemeermin die vissers verleidde totdat ze haar tegenkwamen op een rots op de bodem van de rivier en vervolgens verdronk . Toen hij klaar was met de legende keek hij me strak aan, alsof hij iets wilde zeggen.
‘Gehypnotiseerd’, ‘verleid’, ‘aangetrokken’. Deze woorden hamerden in mijn hoofd terwijl ik mezelf verloor in die mooie, volle, roze mond.
Ze leek op Iara en dat wist ik. Ik kon het niet bij één persoon houden. Ze hield er echt van om alle meisjes die door haar betoverd waren te verleiden en te verdrinken in haar plezier. En dat kwam vaak voor.
Ik voelde me bang, maar tegelijkertijd wilde ik dichterbij komen.
Ondanks haar vriendschap met Manuela wist ik dat ze een vrouw was zonder grenzen, vrij en stoutmoedig.
Lília, met groene ogen, roze mond en zwart haar. Wat een mooie verleiding. Intelligent, sexy, geestig, verleidelijk, charmant.
Lília, met haar luide lach, met haar huid bedekt met eindeloze kleurrijke tatoeages. Ze leek meer op een menselijk stripboek.
Lília, van de sensualiteit die door haar poriën straalde, van haar rode nagels en mond, van haar grote oorbellen, van haar witte huid, van haar dikke dijen en volle borsten.
Ik moest uit de buurt van Iara blijven.
Manu vermoedde niets. Eerlijk gezegd had ze zelfs een onvervuld verlangen naar Lília. Dit verlangen werd mij op een avond bekend toen ze dronken was en ze vertelde me dat ze altijd verliefd op haar was geweest, maar dat het omgekeerde niet waar was.
Ik slikte droog, ik deed alsof ik jaloers was. In werkelijkheid was het niet haar jaloezie. En dat kwelde mijn gedachten.
Na een tijdje voegde Lília mij toe op MSN en ik deed er alles aan om daar niet meer dan tien minuten door te brengen, totdat Manuela een weekend weg ging voor werk en ik stoutmoedig geen nee kon zeggen op haar ondeugende verzoek en brutaal:
-“Oh nee, je negeert me altijd. Waarom breng je niet gewoon wat tijd met mij door op MSN? Wat moet je doen nu je echt meer wilt dan hier bij mij blijven?'
Mijn hart versnelde. Ze had gelijk en ik kon niet langer tegen mezelf liegen: niets was op dat moment verleidelijker voor mij dan bij haar te blijven. En ik bleef.
En de minuten vlogen voorbij en veranderden in uren. Er was weinig internet, dus belde ze mij. Ten eerste: dwaze gesprekken, beleefdheden om nervositeit en schuldgevoel te verhullen. Dan prettige glimlachen, bekentenissen, medeplichtigheid aan angst.
We spraken over muziek, theater, reizen, kunst, boeken en projecten. Uren en uren gingen voorbij zonder dat ik het merkte. Het werd donker en we waren er nog.
Manu belde mijn mobiele telefoon en klaagde dat de huistelefoon bezet was, en even kwam ik terug in de realiteit en voelde me heel slecht. Daar konden we niet mee doorgaan. We zouden weten wat de uitkomst zou zijn. En het zou beslist niet eerlijk of juist zijn voor geen van de drie.
Ik maakte van de gelegenheid gebruik om te zeggen dat ik moest gaan.
-“Ik denk dat het tijd is, nietwaar? Ik moet hier nog wat dingen regelen, mijn avondeten klaarmaken…’
Ze zuchtte aan de andere kant, verleidelijk:
- “Waarom kom je niet naar mijn huis om mijn fotostudio te bekijken?”
Een lange pauze.
-“Lília, ik weet niet of het een goed idee zou zijn…Ik…ik weet echt niet of ik moet gaan...”
- “Wat zegt je hart dat je moet doen?”
-“We moeten niet altijd onze impulsen volgen, schoonheid...”
-“Het leven is kort, Mariana! Morgen zou ik dood kunnen zijn en jij zult sterven van spijt...”, lachte hij.
-“Jeez, Lília, je bent echt gek! Draai je mond weg, schepsel…’
Een korte pauze.
Guffaws.
-“Ik heb nooit gezegd dat ik niet gek was. Kom hier, ik zal je mijn studio laten zien! Kom kom!"
Mijn hart klopte nog meer, mijn handen zweetten...
Ze gaf niet op:
"-Pluk de dag! Heb je ervan gehoord?! Ik speel niet vals…’, zei ze serieus.
Ik stopte zonder een zinnig verband te zien tussen haar verklaring en haar aandringen, maar voordat ik haar ondervroeg kreeg ik het antwoord:
-“Ik verraad mezelf, mijn verlangens, mijn vlees en hart niet. Het leven kan een drama of een carnaval zijn. Wat heb jij liever?”
Ik dacht snel: ik had twee opties. Of ik zei NEE en bracht de rest van de nacht door met masturberen terwijl ik aan haar dacht en weken achtereen en ik bedroog mijn gedachten elke dag, of ik maakte voor eens en voor altijd een einde aan deze verstikking en ging naar haar toe om mijn geest uit te drijven. en kijk Iara's ogen aan.
-“Als ik voor Carnaval kies, zijn er dan maskers?”, lacht hij.
En zo zette ik de stap naar verraad Aantrekkelijk.
Ik belde aan en zij opende de deur. Zijn blik was zo diep dat het verontrustend was.
Ik beet op mijn lip, dacht serieus na over wat ik ging doen, staarde naar haar, die glimlachend mijn hand vasthield en me snel haar huis binnen trok, de deur dichtdeed en me tegen de muur leunde, en me overgaf.
Oog in oog zong Joe Cocker “You can leave your hat on” op de stereo en de aardbeienkaarsen lieten een heerlijke geur achter in de lucht. Alles was gepland.
Opnieuw haalde ik diep adem. Zijn mond was nog nooit zo dicht bij de mijne geweest. Een kwestie van centimeters afstand. Hartkloppingen, zweterige handen, zweet over het hele lichaam.
Nog steeds oog in oog.
-"Li, ik weet niet of..."
Voordat ze mijn gedachte afrondde, viel ze mijn mond aan met een ongelooflijk heerlijke kus, alsof ze bij mij naar binnen wilde gaan, zoals een wolf een prooi aanvalt.
Hij nam de rest van mijn adem weg, gooide zijn lichaam bovenop het mijne, sloeg zijn armen om mijn middel, streek met zijn mond langs mijn nek naar mijn schouders, als een hongerige wolf...
Ik voelde mijn kutje kloppen. Het was ongelooflijk met haar!
-“sshh, aiii Liiii, wat is dat?!”
Hij ging weer naar mijn ooghoogte en plaatste die grote, ondiepe groene ogen in de mijne.
-“Vertel me nu wat je me ging vertellen. Zeg dat ik zweer dat ik hier zal stoppen en je zal laten gaan….”
Klootzak! Het was net als Iara en op dat moment zat ik al gevangen in haar genade.
En wat was het heerlijk, dat moet ik bekennen!
-“Waar is de studio die je me wilde laten zien?”
-“Kom hier”, hij trok me weer bij de hand.
- "Het zag ??"
Ze had de Studio voorbereid verlaten. Hij hield de camera vast en vroeg me iets verder naar achteren te lopen, zodat het licht dat door de randen van de stro- en bamboelamp naar buiten kwam mijn lichaam omlijnde en mijn silhouet in de witte satijnen jurk liet zien.
-“Blijf stil, zet geen stap. Ik wil alleen maar dat het licht door je heen gaat.”
Hij liep naar mij toe, plaatste zijn rechterhand onder mijn kaas en paste de hoogte van mijn gezicht aan afhankelijk van het licht. Hij verwijderde een haarlok die langs mijn gezicht liep en bleef voor me staan:
-“Je bent heel mooi, weet je dat?”, zei hij heel serieus, terwijl hij elk kenmerk van mijn gezicht observeerde.
Het was een delicatesse die voortkwam uit zoveel lust dat het een vreemde en opwindende sensatie veroorzaakte. Ze was heel innemend, van dichtbij rook ze naar heerlijke parfum.
Ik glimlachte om mijn mondhoek en bleef stil liggen, zodat ze mij kon aanpassen voor de foto's.
Hij positioneerde de camera opnieuw, kwam dicht bij mij en knielde voor mij:
-“Ik wil dat je een beetje naar voren leunt en op je dijen leunt”, vroeg hij.
Hoe prettig was dat gevoel geobserveerd en gefotografeerd te worden.
Ik was dol op het spel.
Ik streek lichtjes met mijn handen over het satijn van de jurk en tilde hem nog een beetje op totdat mijn twee dijen bijna volledig zichtbaar waren. Ik bleef gebiologeerd naar die mooie vrouw kijken, in een spijkerbroek en een wit T-shirt, met de camera in haar handen.
Tussen de ene klik en de andere begon ik mijn verlegenheid te verliezen, alsof ik al jaren aan de situatie gewend was.
En ze bleef me begeleiden en foto's maken terwijl we aan het spelen waren.
-"Uitstekend. Draai nu een beetje opzij en leun met je lichaam naar voren totdat de bandjes van de jurk naar beneden vallen…’
-" Verdomd! ’, glimlachte hij gehoorzamend.
– “Het leven is een kunst, mijn liefste!”, zei ze opgewonden, met stralende ogen.
De riem viel zachtjes over mijn schouders, waardoor een deel van mijn borst zichtbaar bleef.
Ze bleef even staan en keek naar mij:
-“Je borsten zien er heerlijk uit, weet je?
Ik beet op mijn mond. Dat werd te lekker.
-"Jij denkt? Waarom maak je geen foto van ze?”
Verrast trok ze haar rechterwenkbrauw op:
-“Dat is precies wat ik je wilde voorstellen. Artistiek naakt. Hoe zit dat?”
-“Alleen als je mij later de cd met de foto’s geeft...”
-“Laat dan de jurk vallen...”
Voor elk antwoord dat ik gaf, had ze er één klaar.
Het andere bandje viel eraf en mijn borsten kwamen eruit, waardoor ik een beetje van streek raakte. Ik haalde diep adem en concentreerde me weer op de pose met mijn handen op mijn dijen. Ze keek me langzaam aan, alsof ze mijn rondingen versierde.
-“Loop nu een stukje terug en draai je de rug toe, alsjeblieft. Ik wil het licht op je rug en de achterkant van je hoofd vangen. Ik wil je kont zien...'
Met alleen mijn slipje aan, draaide ik mijn rug naar haar toe.
'-Dat, tegen het licht. Ik zie je rondingen omlijnd door de schaduw die je hebt gemaakt. Ik hou van je brede heupen en je kleine taille, weet je?
En tussen de ene klik en de andere volgden de bekentenissen.
Ik hield mijn haar omhoog, op mijn rug, en liet een paar lokken langs de achterkant van mijn nek vallen.
Ik wilde graag dat ze de camera opzij zou leggen en mij zou komen opeten, maar ik hield van dat spel, dat spel van verleiding midden in een geïmproviseerde artistieke naaktshoot.
-“Klaar. Trek dat slipje uit en draag gewoon hakken voor mij?”
Ze verteerde me langzaam met die ondeugende en vrije manier van zijn.
Ik trok langzaam mijn slipje uit, plaagde haar en draaide me naar haar toe.
-“Ik ben een gehoorzaam meisje...”, ik knipperde met mijn ogen.
-“Wauw, wat een mooi lichaam! Wat een PRACHTIG poesje heb je! Ik moet een paar foto's maken van jou terwijl je daar op de bank zit ... "
Ik naderde de bank bedekt met een Perzische stof, gekleurd met goud- en bordeauxrode tinten, terwijl ik alleen hoge hakken droeg. Ik opende langzaam mijn benen zodat ze me beter kon aankijken.
Ze trok haar T-shirt uit, deed mee aan de pret en liet haar borsten bloot, terwijl ze in een spijkerbroek bleef.
-“Je hebt prachtige borsten. Waarom trek je niet al je kleren uit en laat je jezelf ook aan mij zien? Het spel heeft voor beide dezelfde regels. Ik wil alle tatoeages zien die je voor de wereld verbergt…’, grapte ik.
-“Het wordt de eerste keer dat ik mezelf volledig naakt fotografeer. Met dank aan jou, hè?”
Ze stond naakt voor mij. Haar lichaam was een mysterie bedekt met kleurrijke tatoeages die haar tot een nog vrijere vrouw maakten. Haar dijen waren strakker, de spieren op haar armen waren zichtbaar, een buik die prettig aanvoelde en donker, steil haar, zorgvuldig geschoren. Een enkelbandje om de voet, samen met een teenring. En overal veel tatoeages, waaronder het symbool van twee vrouwen die van elkaar houden, getatoeëerd op de lies.
Op dit punt was ik al vergeten wat mij voorheen dwars zat.
Die landelijke, artistieke, sensuele, ongelooflijke, intense en opwindende sfeer was bij mij binnengedrongen.
Lília, naakt, mooi, heet, met bloedrood geschilderde mond, vervaagd door de kus die ze me had gegeven, fotografeerde me. Een onvergetelijk tafereel.
Met mijn blik op de hare gericht, ging ik voorzichtig op de bank liggen, met mijn benen open, en liet mijn toch al vochtige, haarloze kutje zien.
-“Shhhhhh, wauw, wat geweldig om je zo te zien. Je bent stout, hè?”
Glimlach .
-"Vind je leuk?"
-“Ik kan me niet eens zo concentreren. Ik pulseer hier al voor je. Wat een prachtig tafereel! Wauw..”
Ik ging langzaam op de bank zitten en opende mijn benen, waardoor mijn vlezige kutje aan haar bloot lag, daarna leunde ik mijn lichaam iets verder naar voren, waardoor ik mezelf nog meer open liet, ik legde beide handen op mijn hoofd en vroeg of het in orde was.
Ze heeft mij opnieuw gefotografeerd.
-“Je bent geil. Mooier kun je niet zijn. Het lijkt alsof je geboren bent met naaktkunst!”, lacht.
-“Het is een ander gevoel...”
-“Anders hoe?
-“Anders in de zin dat het spannend is om te weten dat je me wilt terwijl je me fotografeert...”
Ze keek me in de ogen zonder te knipperen. Ik haalde diep adem.
-“Je weet dat je mooi bent en dat het niet gemakkelijk is om zo een serieuze foto van je te maken, naakt, voor mijn ogen, toch?”
Ik knipperde.
-“Dus waarom laten we deze repetitie niet voor later en kom jij nu hierheen?”, stelde ik voor.
Ze glimlachte en liet de camera op een tafeltje aan de zijkant liggen. Ze kwam naakt naar mij toe. Prachtig, die stevige, grote borsten, met een prachtige vorm, een borst vol sproeten, de volle, rode mond, de felgroene ogen...
Ik zal dat tafereel nooit vergeten: ik, naakt, liggend op de Perzische bank, met mijn benen open voor haar, zacht, voor die mooie, geurige, zachte en ondeugende vrouw, die als een wolf op mij af kwam.
( WORDT VERVOLGD…)
